Η Λήδα και ο Κύκνος – του William Butler Yeats
(Ελεύθερη απόδοση: Ούρσουλα Φωσκόλου)
Ξάφνου ριπή: μεγαλειώδη τα φτερά χτυπούν ακόμη
Πάνω απ’ την κόρη που ριγεί στο χάδι των μηρών
Από μεμβράνη σκοτεινή, αιχμάλωτος λαιμός στο ράμφος,
Κρατάει αυτός το στήθος του κοντά στα τρυφερά δικά της.
Πώς θα μπορούσαν τρομαγμένα λεπτοδάχτυλα να διώξουν
Μες από τους μηρούς το φτερωτό του μεγαλείο;
Και πώς μπορεί ένα κορμί, εν μέσω τόσου άσπρου,
Να μην ακούσει την καρδιά που εκεί βαθιά χτυπάει;
Σπασμός λαγόνιος γεννάει τότες εκεί
τα γκρεμισμένα τείχη, φλεγόμενες σκεπές, πύργους
κι εν’ Αγαμέμνονα νεκρό.
Υποταγμένη,
αιχμάλωτη στου αέρα τ’ άγριο αίμα.
Τάχα μαζί με την ορμή να πήρε και τη γνώση του,
προτού τ’ αδιάφορο ραμφί να την αφήσει;
[Από την ποιητική συλλογή The Tower (1928).]
Η Λήδα, μετά τον κύκνο – του Καρλ Φίλιπς
(Μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου)
Ίσως,
στην άπειρη χάρη
του βάρους του
όπως κάθεται,
με τα φτερά
όρθια, σε
μάχιμη στάση
ή τρυφερή,
να διέκρινα και
κάτι άλλο, πέρα
από κύκνο, δεν ξέρω να πω τι.
Ήταν κάτι σαν
αδρά χαραγμένη
ωμοπλάτη, με φτερά
που διαλύονταν στο άγγισμα
κι εκείνο το κομμάτι κόσμου
που άφηναν πίσω, επάνω
στο λιοπύρι της κοιλάδας,
κοράκια με χρώμα όπως
η λύπη κάτω από φως, όχι
μαύρο μα ούτε και μπλε, σαν
αραιές βελονιές επάνω της,
κι η ώρα έμοιαζε να διαρκεί
για πάντα, φεύγοντας μ’ ένα μικρό
διασκελισμό γι’ αλλού —
κι έπειτα
όλα,
θυμάμαι, αρχίσαν
να κυλούν πιο γρήγορα.
[Από τη συλλογή In the Blood, Northeastern University Press, 1992]
