Ο θεατρίνος βγαίνει στη σκηνή, σαν από ζωγραφιά. Μ΄ αδέξιες, αργές κινήσεις γράφει το όνομά του στον αέρα, καθώς το πλήθος γυρεύει να καταλάβει την άγνωστη γλώσσα. Ξάφνου κάτι χειροκροτήματα, κάτι στιγμές υποβλητικές, ξεκλειδώνουν για πάντα την παράσταση, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στο κοινό.
Οι σκηνές που έγραψαν τη δική τους ιστορία τώρα αποκαλύπτονται. Το ζευγάρι του μεσοπολέμου, με ρούχα εποχής. Εκείνη με ένα κοχύλι στα χέρια, σκηνές των βυθών σε στυλ Μαρκ Σαγκάλ και αφόρητο κυνισμό. Όλα έρχονται στο φως καθώς εκείνος προφέρει για πρώτη φορά το όνομά της σε πείσμα όλων όσων σας διηγήθηκα ως τώρα
Θα σε ξαναδώ μετά από χιλιάδες χρόνια, σε μια απ΄εκείνες τις στιγμές που ποντάρονται ασύδοτα στο παιχνίδι του χρόνου.
(Φως στη σκηνή και τίποτε. Ήταν συγκλονιστικός, ο εαυτός του μας επιβλήθηκε ολοκληρωτικά. Κάπως έτσι τέλειωνε εκείνος ο εμβληματικός μονόλογος)
Σίγουρα θα γράψουν πως ο πρωταγωνιστής υπερέβη τον εαυτό του. Πως απέδωσε το ρόλο με μια αληθινή ρωγμή.
Αρκεί μερικά βράδια ακόμη. Έχει πειστεί πως θα αντέξει μερικές νύχτες ακόμη προτού τα αδύναμα φτερά του
Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ίσως κάποια γεγονότα, ορισμένες σκηνές να μην μεταφέρθηκαν πιστά. Όμως το θαύμα είναι πάντα μια υπόθεση απρόβλεπτη, δεν νομίζετε;
Την χαιρέτησε με τακτ και πέρασε βιαστικά στον προθάλαμο, έτοιμος να κατακτήσει και πάλι την πόλη.
Ήταν χαρά μου αυτή η έκτακτη συνάντηση.
Οι εργάτες στην απέναντι γωνιά, σωστά κορίτσια του ναύλου περιμένουν τον εργολάβο. Είναι σημείο των καιρών, μονολογεί και τον κερδίζει η πόλη.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η φωτογραφία είναι από την Έβδομη σφραγίδα του Μπέργκμαν.]
