Ένας μικρός ασήμαντος ποιητής, που πρόσφατα δήλωσε ότι δεν πρόκειται να εκδώσει κανένα βιβλίο αν δεν γίνει πρώτα ο ίδιος βιβλίο, διακηρύσσει μ’ έναν αναπάντεχο παροξυσμό του θυμικού του – τι τον έπιασε; – ότι έχει μιαν πολύ τρελή, μιαν υπέρμετρη, μιαν υπέρλογα φιλόδοξη προσδοκία από τη λογοτεχνία. Αλλά ποιος θα του δώσει σημασία; Θέλει, διατείνεται ο καημένος, ο λόγος μας ν’ αναδειχθεί ως αυτό που είναι και πρέπει να είναι, τουτέστιν αληθινή κοινωνία των ανθρώπων. Θέλει να λέει πηγή και η λέξη πηγή να ποτίζει και να δροσίζει τους διψασμένους• θέλει να λέει ήλιος και οι αναγνώστες του να τραβούν τα μάτια τους θαμπωμένα από το εκτυφλωτικό φως• θέλει να λέει καρβέλι και να χορταίνουν ψωμί και να εναβρύνονται όλοι οι πεινασμένοι• θέλει να φωνάζει αγάπη και, με τον ήχο αυτής της απίστευτα κακοπαθημένης, παρεξηγημένης, προδομένης λέξης, να γίνεται πιστευτός και να τον εναγκαλίζονται πρόθυμα, χωρίς δισταγμό, χωρίς κανένα άλλο πειστήριο, σύσσωμοι και σύναιμοι πλήθος αδελφοί.
Αθήνα, 28 Δεκεμβρίου 2015
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Pentti Sammallahti.]
