Ο Χρίστος, εξίμισι χρονών, διαβάζει Μαρσέλ Προυστ, μονάχα που η δική του αναζήτηση του χαμένου χρόνου έχει τίτλο: Bionicle, Χρονικό 4, βασισμένο στους χαρακτήρες της LEGO. Είναι το καταδικό του βιβλίο, παρμένο από δεύτερο χέρι σ’ ένα παζάρι ανταλλαγής βιβλίων, σε πείσμα δυο γονιών που επέμεναν να διαλέξει κάτι άλλο –και το διαβάζει λέξη λέξη με ευλαβική βραδύτητα, μεγαλόφωνα όπως γινόταν παλαιά η ανάγνωση γιατί πρωτίστως ένα κείμενο ακούγεται, κι αναγιγνώσκοντας τις διφθόγγους με ερασμική προφορά, όπως προφέρεται το oi polloi.
Κανένας δε γνωρίζει σε τι χώμα θα ριζώσει η αγάπη για το βιβλίο, και τούτο το αναγνωστικό Έβερεστ του Bionicle, για έναν εξιμισάχρονο, μπορεί για έναν ενήλικα να ’ναι κάποτε ο εφτάτομος Χαμένος χρόνος. Το χώμα όπου ρίζωσε η δικιά μου αγάπη ήταν λιπασμένο από κουφάρια –κουφάρια Γερμανών, Βεδουίνων, Βιετμίνχ, φαντάρων του γαλλικού στρατού. Η Ιστορία της Λεγεώνας των Ξένων, ενός Wyatt Blassingame, ήταν κάθε βράδυ στο παιδικό μου προσκεφάλι και οι τυχοδιώκτες ήρωές της μ’ ακολουθούσαν στα όνειρά μου. Το Ντιε Μπιεν Φου, ηρωικά υπερασπισμένο από τα κάθε καρυδιάς καρύδια της Λεγεώνας των Ξένων, έπεφτε ξανά και ξανά, μπρος στα εφορμώντα κύματα των Βιετμίνχ του στρατηγού Γκιάπ. Και, αν η λογοτεχνική αξία τούτης της Ιστορίας είναι αμφίβολη, η αξία που ’χει ως ματοβαμμένο χώμα όπου μια αγάπη ρίζωσε είναι αναμφισβήτητη.
Ο Χρίστος, με το ίδιο εκείνο πείσμα που ’δειξε, για ν’ αποχτήσει τον Προυστ του, θα καταφέρει τέλος να φτάσει ως την τελευταία του λέξη. Τον δικό μου Προυστ, αλίμονο, τον πάλεψα μα έφτασα μονάχα ως το μέσον του τρίτου τόμου του –μα, με τι θαυμασμό διάβασα παραγράφους και σελίδες, τις λιγοστές φορές που είχα κείνον τον πεντακάθαρο νου που χρειάζεται για να μετρήσεις το κύλισμα αυτού του χαμένου χρόνου. Ένας θαυμασμός ριζωμένος αναπάντεχα, αλλά βαθιά, σε χώμα όπου σάπισαν κουφάρια λεγεωνάριων και Βιετμίνχ.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
