[…Ένας Χριστός μικρός κοιμήθηκε απόψε για πάντα.
Ετάφη με το λευκό του ένδυμα,
υποκύπτοντας για πάντα
στις ψευδαισθήσεις των βυθών
και τις πικρές πατρίδες]
Τα άστρα της θαλάσσης είναι πράγματα που φανερώνονται μονάχα στους ναυτικούς και τους αδικημένους. Πρόκειται για στίγματα στα ραντάρ, σημάδια στον ορίζοντα που διακόπτουν τις ελεύθερες πλεύσεις, παιδιά που χάθηκαν μες στ’ όνειρο. Αυτά τα σήματα συνιστούν ιδιοτροπία της εποχής μας, ανεξήγητες υποθέσεις στο μέσον του πελάγους.
Κάτι σαν τη φωτιά του Σαν Τέλμο προικισμένη όμως μ’ όλη την παλιά μας ανθρωπιά.
Λένε, τ’ άστρα που κοιμούνται απόψε πάνω απ΄τις σκοπιές, αύριο θα κατακλύσουν τις ανατολικές, θαλάσσιες περιοχές. Ένα δοξασμένο ηρώο, ένας όλεθρος που όμοιός του ποτέ δεν θα φανερωθεί.
Σεράγεβο, Τίρανα, Σόφια, Αθήνα, Βουκουρέστι. Και κάτω οι μεγάλες, υδάτινες πίστες με σωρούς πνιγμένων, μ’ άγκυρες, πολλές, χαμένες άγκυρες.
Ένα τέτοιο αστέρι ανακαλύφθηκε στ’ ανοιχτά της Χίου σήμερα τα ξημερώματα. Ένας ωραίος θεός που από περιφρόνηση σκοτώσαμε.
Ούτε τιμές, ούτε τίποτε απ΄τους εμπόρους των ναών. Λένε, οι κύκλοι των πεπρωμένων και προσεύχονται στον προφήτη, στην παρθένο του κήπου με τα ρόδα που πάλιωσε, που πάλιωσε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Νικόλαος Τομπάζης.]
