Αυτό που συνέβη στη Γαλλία δεν ήταν ούτε αδιανόητο ούτε απρόσμενο. Έχει ξανασυμβεί και θα ξανασυμβεί. Η θλίψη είναι αναπόφευκτη και βαριά. Αλλά η θλίψη μπορεί να γεννήσει ασύνετες αντιδράσεις.
Η πρώτη τέτοια αντίδραση είναι η εκδικητικότητα. «Η βία γεννά βία» — πόσο πιο κλισέ πρέπει να γίνει για να διδαχτούμε την αξία του; Η τρομοκρατία δεν έχει χονδροειδή γεωγραφικά όρια, που αρκεί να τα σβήσουμε από τον χάρτη για την εξάλειψή της. Όσο θα πεθαίνουν άμαχοι, όσο θα δυστυχούν κοινωνίες ολόκληρες στην Ανατολή, τόσο θα γεννιούνται τζιχαντιστές καμικάζι, που θα στέλνονται ακράτητοι στη Δύση. Και στη Δύση, πρέπει να αναλάβουμε ευθύνες…
Μα η δεύτερη ασύνετη αντίδραση είναι ο θολός εξισωτισμός κάποιων (με ανθρωπιστικό τάχα πρόσημο): «Γιατί δεν θρηνείτε παρομοίως, όταν τα ίδια συμβαίνουν στη Βυρηττό;». Ποιος θρηνεί τον θάνατο στο διπλανό σπίτι, όμοια με τον θάνατο στο δικό του; Δεν είναι αυτονόητο; Το Παρίσι είναι σπίτι μας. Το Παρίσι είμαστε εμείς. Αν δεν έχεις εαυτό, αν δεν ξέρεις ποιος είσαι, δεν μπορείς να αναλάβεις ευθύνες. Ούτε δράση. Και τώρα είναι η ώρα για να αναλάβουμε και τα δύο, τώρα είναι η ώρα για ν’ αποφασίσεις ποιον εαυτό θέλεις να ζήσεις…
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. To σχέδιο είναι του Αρκά.]
