Βγαίνω ἀπό τό Κοιμητήριο στό βαθύ δειλινό, ὅταν ὁ κόσμος ἀνοίγει ρόδι σκοτεινό καί λάμπει μ’ αἰνίγματα πού σοῦ κόβουν τήν ἀνάσα. Ἡ ζωή μέ ὑποδέχεται ξεχειλισμένη ἀνθρωπωνύμια: τῶν συγγενῶν, τῶν φίλων, τῶν ἀγαπημένων, τοῦ Θεοῦ –τῆς Ἱστορίας ἀνθρωπωνύμια στούς δρόμους, στά βιβλία, στά μέσα ἐνημέρωσης, στά ψυχρά κατάστιχα τῆς κοινωνίας. Ἀπό σύμπαν γεμάτο ἀνθρωπωνύμια βγῆκα, σέ σύμπαν πυκνόφυτο ἦλθα. Τά ὀνόματα μάχονται τό ὑλικό τῆς σιγῆς πού φέρω, τό ὀνοματεπώνυμό μου φέρει τό φορτίο τῆς σιγῆς τοῦ σώματος, τῆς σιγῆς τοῦ θανάτου μου. Καί πάνω ἀπό τόν θάνατο –καθώς πάνω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Μαρτυρίου τοῦ Χριστοῦ ὁ εὔοσμος βασιλικός– εἶδα νά χλοΐζουν μυριάδες ἀνθρωπωνύμια στό Κοιμητήριο.
Ἐδιάβασα κι ἐννόησα. Μέ αὐτά ἐμέτρησα τόν ἄνθρωπο, τήν δύναμη τῆς μνήμης, τῆς ἀγάπης καί τοῦ θανάτου. Εἶμαι πυκνός ἀπό ἀνθρωπωνύμια, εἶμαι ἕνα ἀνθρωπωνύμιο πού ταξιδεύει κάτω ἀπό τήν ἔναστρη σιγή τοῦ Θεοῦ, στοῦ θανάτου τόν πόντο, μεθυσμένη ἄγρια ζωή. Τελικά, θά κλειστῶ μέσα στό ὀνοματεπώνυμό μου – βόμβυκα καί θ’ ἀποκρυβῶ ὡς ψυχή γιά νά πετάξω ψηλά.
[Ἀπό Τό σημεῖο τῆς στίξης, 1984. Δημοσιεύεται μέ ἀφορμή τά 85α γενέθλια τοῦ συγγραφέα, σήμερα. Φωτογραφία: Fulvio Roiter.]
