Μόνο στις συναυλίες του καλοκαιριού, όπου κι αν ήσουν
στο θέατρο βράχων κρεμασμένος πάνω απ’ τη σκηνή
ιδρώνοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας επί τόπου
ή στο Βεάκειο, με την θάλασσα στα παρασκήνια, στα φώτα το
έμπειρο φεγγάρι και τον προφήτη Ηλία ν’ αφήνει το πύρινο
άρμα του έξω απ’ το εκκλησάκι και να κατηφορίζει πεζός
ψέλνοντας την «μαρκίζα» του Ελευθερίου.
Στον Λυκαβηττό μετά τη ανάβαση-απογείωση και την Αθήνα
πιο κάτω, στα φώτα των δρόμων, στις πλατείες των καφέ και των αστέγων,
όπου κι αν ήσουν, μόνον αυτό το τελευταίο χειροκρότημα
το μελαγχολικό, σ’ έφερνε όλο και πιο κοντά στο φθινόπωρο.
[Προδημοσίευση από την συλλογή Μεσοτοιχίες που θα κυκλοφορήσει από τις εκδ. Γαβριηλίδη. Φωτογραφία: “The end of the world” της Laura Makabresku.]
