ΑΥΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ
Αυτός ο έρωτας
δε θα γνωρίσει ποτέ την Άνοιξη.
Ζει μες το Φθινόπωρο,
κάτω από κουμπωμένα παλτό
και τραγιάσκες που καλύπτουν το μέτωπο.
Δε θα μάθει ποτέ πώς κοιμάσαι και πώς κοιμάμαι,
αν απλώνω τα κρύα μου πόδια τη νύχτα
στα δικά σου
αν μ’ αρέσει να πλαγιάζω ανάσκελα
σε στάση προσοχής προς τον ουρανό,
προβάροντας την αιώνια ανάπαυση
ή αν προτιμώ την ευάλωτη στάση εμβρύου˙
γιατί κι οι δυο μας αρκούμαστε
σ’ ένα γοργό συναπάντημα των χνώτων,
σε μια συνεύρεση επιπόλαια, βιαστική,
διασχίζοντας μονοπάτια κακοτράχαλα κι επικίνδυνα,
αφήνοντας τις λεωφόρους να μένουν ορθάνοιχτες
για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους.
Ποτέ δε θ’ αφήσουμε τις καρδιές να λιαστούν
κάτω απ’ τον μενεξεδί ορίζοντα
των ερωτευμένων.
Σαν χταπόδια το καλοκαίρι,
χτυπούμε αλύπητα τους εαυτούς μας
και τους αφήνουμε να κρέμονται
επί ήλων σκουριασμένων
μέχρι να πάρουν το σχήμα
της ανέραστης καταφρόνιας
που’ χει το βλέμμα σου
κάθε φορά που σου μιλώ για μένα και για σένα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΟΣ
Βαραίνει στο λαιμό η ευσέβεια
σε καιρούς ασεβείς.
Σαν χθες θαρρώ πως ήτανε που γεννηθήκαμε
ευλαβικά μας μύρωσαν στο μέτωπο οι μοίρες
ενώ τα κλάματα προεξοφλούσαν βάφτισμα
σε κολυμπήθρα πιστωμένων ενοχών.
«Απετάξω τω Σατανά;»
«Απεταξάμην».
Κύριε φανού ίλεως αν λησμόνησα
την παραπάνω διαβεβαίωση.
Ήταν τα χείλη του αναδόχου που την ξεστόμισαν
θαρρετά και για λογαριασμό μου,
όταν εγώ αδυνατούσα ν’ αρθρώσω
ελάχιστη μετάνοια.
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Πάντα απέφευγα να πιάσω καθρέφτη
στα χέρια μου.
Λίγο να σε στραβοκοιτάξει
σπάει το βλέμμα, γίνεται θρύψαλα
κι ύστερα τι θ’ απομείνει;
Μια κούκλα πορσελάνινη
με ραγισμένο μέτωπο, κόκκινα χείλη
κι ένα ζευγάρι μάτια,
σβησμένοι κομήτες
μέσα στο άπειρο του ερέβους
να εκλιπαρούν λίγο θέαμα ομορφιάς
κι αγάπης.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Rajesh Dhar.]
