Όπως ο γεωργός καλλιεργεί την γη, ο ποιητής οφείλει να καλλιεργεί την γλώσσα. Λέμε και γράφουμε, η γλώσσα του Καβάφη, η γλώσσα του Παπαδιαμάντη, η γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού κ.ο.κ Αυτό φανερώνει ότι η γλώσσα που καλλιεργεί ο κάθε ποιητής ‒οι κατακτήσεις του στο γλωσσικό πεδίο‒ φέρουν την σφραγίδα τους στην ποιητική του δημιουργία. Η γλώσσα είναι η μήτρα του ποιητικού λόγου. Η δύναμις και η καρποφορία του δέντρου της ποιήσεώς του, καθορίζεται από το έδαφος που θα το στηρίξει ή θα το καταδικάσει σε ένα ανεμικό και μίζερο ον. Και το έδαφος της ποιήσεως είναι η γλώσσα. Αν υπάρχει κάτι στον Παπαδιαμάντη ή στον Ροΐδη ή στον Κόντογλου λ.χ., που μας μαγεύει είναι η γλώσσα τους. Αμφιβάλλω αν μπορεί να υπάρξει περίπτωση αναγνώστη που δεν έχει τις απαραίτητες γλωσσικές προσβάσεις για να απολαύσει με άνεση τους χυμούς της γλώσσας τους, που να είναι ικανός να γευτεί την μαγεία του ποιητικού τους λόγου. Ο ποιητής οφείλει να ‘οργώσει’ καλά και να ‘σπείρει’ το χωράφι της Γλώσσας του. Γιατί αν είναι ακαλλιέργητο το γλωσσικό του χωράφι ο σπόρος του θα πάει στράφι. Για να χρησιμοποιήσω την ίδια μεταφορά που χρησιμοποιεί ο Martin Heidegger για την φιλοσοφία, να βάλω δηλ. εκεί που στο Χαϊντεγγεριανό κείμενο συναντάμε την λέξη φιλοσοφία, την λέξη ποίηση. «Η Γλώσσα είναι το χωράφι και η ποίηση μας είναι τα ‘αυλάκια’ [Furche], που αφήνει πίσω του ο γεωργός με το αλέτρι του, όταν οργώνει το χωράφι αυτό».
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
