Μέρες που ΄ναι, σκεπτόμουν πως πάντα ήθελα να γίνω ένα στολίδι. Όχι τόσο για το λαμπερό, ούτε, φυσικά, για το όμορφο, αλλά για το εορταστικό του πράγματος. Μικρά χεράκια, μουντζουρωμένα με χρώματα, ή τρυφερά, μαμαδίστικα χέρια, που θα μύριζαν ζυμάρι, ή χέρια πατρικά, φρεσκοπλυμένα, θα με κρεμούσαν σε μια γωνιά, σε ένα κλαδί του δέντρου, ή θα με ακουμπούσαν σ’ ένα μικρό τραπέζι ή πεζούλι. Και όλη μου η έγνοια θα ήταν να καμαρώνω τη γιορτή –έτσι τουλάχιστον θα νόμιζαν οι άλλοι. Και εγώ θα περίμενα έντεκα μήνες φυλαγμένο μα ξάγρυπνο έως να φτάσει η στιγμή. Κι όταν θα ερχότανε η ώρα θα άνοιγα καλά τα μάτια και τ’ αυτιά μου. Θα μέτραγα τις απουσίες, παππούδες και γιαγιάδες, που θα λείπαν, και χέρια, που ξεσμίξαν ξαφνικά, κι αρρώστιες και καημούς καλά κρυμμένους. Ε, θα άκουγα, βέβαια, και κάποιο καινούργιο κλάμα, θα χαιρόμουν, ή κάποιο τσούγκρισμα των ποτηριών με κόκκινο κρασί, αλλά προπάντων θα μ’ απασχολούσε το ασήκωτο βάρος της γιορτής πάνω σε ψυχές τρομαγμένες κι ανίδεες εμπρός στην ειμαρμένη.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
