Συνειδητοποιώ, χωρίς στο βάθος να μετανιώνω, πως εξόδεψα το καλύτερο μέρος της ζωής μου δουλεύοντας, με τον τρόπο που μπορούσα, για την πατρίδα μου –για την γλώσσα μου. Έτσι μου εδίδαξαν να κάμω οι μακαριστοί γονείς μου, με τον τρόπο τους κι εκείνοι. Το φιλελεύθερο δημοκρατικό φρόνημα που εκόλπωνε όλη μας την οικογένεια μου χάρισε, νομίζω, την αίσθηση της ιερότητας του ανθρώπου μέσα στην κοινότητα, της αξιοπρέπειας του προσώπου του και του πατριωτισμού. Κι αν οι Μοίρες που με παράστεκαν στο λίκνο μου όρισαν να ζήσω σε πέτρινους καιρούς, σε περιόδους αίματος και στάχτης που έθαβαν την αποκαρδιωμένη ψυχή μου, πάλι κατόρθωνα και τίναζα τη φθορά από πάνω μου – αφού ο πατέρας με είχε φωτίσει με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Και αν ζημιώθηκα, με παρηγορεί που υπηρέτησα την αρετή. Και αν όσα με φιλοπατρία θέλησα να σπείρω, κατακάηκαν από τον λίβα της πονηρίας, πάλι εγώ δεν έχασα: έζησα φιλικά με την συνείδησή μου και υποτάσσομαι στη μοίρα του θανάτου μου με γαλήνια καρδιά. Τα πνεύματα των προγόνων σταλάζουν στα στήθη μου μέλι αγαθοσύνης. Έζησα τη θάλασσα αθάνατα, τους ελιώνες που ανασαλεύουν οι άνεμοι των νησιών μας, τις άσπρες εκκλησιές, τ’ αθάνατα μάρμαρα, τα οστά των Ελλήνων.
Σκύλλα και Χάρυβδις
