Μετάφραση: Βίκυ Βασιλάτου
Μια μέρα, συνάντησα μια καλή νεράιδα που έτρεχε σαν τρελή παρά την ηλικία της.
– Βιάζεστε τόσο να μας εγκαταλείψετε, κυρά νεράιδα;
– Αχ, μην το συζητάτε! απάντησε. Θα ’χουν περάσει πάνω από εκατό χρόνια από τότε που επισκέφτηκα ξανά τον μικρό σας κόσμο, και πλέον αδυνατώ να τον κατανοήσω. Χαρίζω ομορφιά στα κορίτσια, τόλμη στ’ αγόρια, σοφία στους γέρους, υγεία στους αρρώστους, έρωτα στους νέους, εν πάση περιπτώσει, ό,τι μπορεί να χαρίσει μια άξια νεράιδα στους ανθρώπους, και με περιφρονούν όλοι τους. «Έχετε χρυσό κι ασήμι;» με ρωτούν. «Δεν θέλουμε τίποτε άλλο», μου λεν. Το βάζω, λοιπόν, στα πόδια γιατί φοβάμαι μη τυχόν μου ζητήσουν αδαμάντινα στολίδια οι θαμνώδεις τριανταφυλλιές κι απαιτήσουν λούσα οι πεταλούδες του αγρού!
-Όχι, όχι, καλή μου κυρία, αναφώνησαν μες στα γέλια τα τριανταφυλλάκια, ακούγοντας το παράπονο της νεράιδας: εμείς έχουμε δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα μας.
-Κι εμείς, χρυσό κι ασήμι πάνω στα φτερά μας, είπαν οι πεταλούδες παιχνιδίζοντας.
-Ιδού, τα μοναδικά μυαλωμένα πλάσματα επί γης, είπε φεύγοντας η νεράιδα.
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η ιστορία της “Νεράιδας που το ’βαλε στα πόδια” (“La fée qui court”) περιλαμβάνεται στη συλλογή, Légendes Rustiques, George Sand, éd. Calmann Lévy, 1877.]
