Οι πρώτες μου λέξεις στο 2017 παραπαίουν ανάμεσα στην τρυφερότητα και την οργή. Συγκρούονται με το ανεπαρκές της πραγματικότητας που βιώνουμε, καθώς τα άκτιστα θαύματα έλκουν την ψυχή στην απροσμέτρητη ομορφιά κάθε γέννησης. Στην καρδιά του χειμώνα, στην πιο νεκρή εποχή, η Γέννηση και η άφιξη του νέου χρόνου λειτουργούν συμβολικά, τροφοδοτώντας τον ασταμάτητο κύκλο της ζωής.
Από την άλλη πλευρά, η ζοφερή προσγείωση της «Επί γης ειρήνης» με όποιο νόημα, απογυμνώνει πλέον καταλυτικά τις μεγάλες γιορτές και τα μικρά αληθινά όνειρα. Γιατί έχουν μισέψει οι μοσκοβολιές κι απόμειναν συλλεκτικές μνήμες και ευχές προδομένης ευλάβειας.
Ακόμα και τα παιδιά που διακονούσαν το μήνυμα της ισότητας με την αθωότητα των επιθυμιών, πληρώνουν το τίμημα του Μινώταυρου στην πιο τραγική του εκδοχή.
Πίσω μας, ο χρόνος χάθηκε μέσα στο απαρηγόρητο των πράξεων, καταγράφοντας ακατανόητες ζημιές και ανήθικα κέρδη. Χάθηκε μέσα σε ένα θηριώδες παιγνίδι πόνου, με απώλειες και δυστυχίες που σκεπάστηκαν με παρηγορητικές ελεημοσύνες και αποφάσεις «ανθρωπιστικές».
Θολά τοπία και αμνησία εκ προμελέτης. Σ’ όλους τους ουρανούς, σ’ όλα τα χώματα, με το απόλυτο αίσχος να διαμορφώνει συνθήκες πρωτόγνωρου ευτελισμού. Να πολλαπλασιάζει την υποταγή, τις μεταμοντέρνες εκφυλιστικές αντιδράσεις, την ισοπεδωτική παραδοχή μιας νέας μοίρας. Να εγκλωβίζει τους πολλούς μεταξύ αύξουσας πενίας και φθίνουσας αμοιβής, καταπλακωμένους από διαπλοκές συμφερόντων πλανητικής τάξης, που εμπορεύτηκαν την αφέλεια τη μωροφιλοδοξία και τη λήθη.
Μαζοποίηση του κόσμου και απομάκρυνση από το μυστικό σημείο της ζωής. Καταστολή και ανθρωποθυσίες. Στο ανατομείο των δελτίων ειδήσεων, πάσχοντα σώματα γράφουν ιστορία και μπροστά στα μάτια μας επωάζονται οι νεκροί του μέλλοντος.
Είναι ανάγκη λοιπόν να μιλήσουμε για προσδοκίες. Εμείς, οι επιζώντες του χρόνου που πέρασε. Με την πολυτέλεια να ανακαλούμε τους χιλιάδες λησμονημένους, να αγωνιούμε για τα όνειρα και τις ελπίδες των πονεμένων, για τη σήψη και τη διαφθορά των εξουσιών.
Για πολλοστή φορά παρακολουθούμε τις σφαγές απ’ τις οθόνες. Για πολλοστή φορά, αποφάσεις, συμφωνίες, μένουν άχρηστα χαρτιά, χειραψίες και αναμνηστικές φωτογραφίες. «Ερειπιώνες των λυγμών/ που η αλήθεια των σοφών δεν αποτρέπει/ μήτε ο φόβος του Θεού κι η Νέμεση/ μηδέ των χαμερπών οι εκεχειρίες».
Δίπλα μας παιδιά θυσιασμένα, κλεμμένο ψωμί, λασπωμένα όνειρα, τσαλακωμένες υπάρξεις ασταμάτητη βία.
Χαίρε η χρόνια νάρκη των ψυχών.
Χαίρε η των εξουσιών αλαζονεία.
Χαίρε η γη σπαράζουσα, η Γάζα, η Συρία, η Βομβάη, το Αφγανιστάν, ο Νίγηρας.
Χαίρε οι χορτασμένοι της απάτης και τα παιδιά δίχως δικαίωμα.
Χαίρε η ατιμώρητη ασέβεια.
Χαίρε η παρέλαση του φόβου, η σιωπή των αμνών, η χλιδή των ενόχων.
Ο χρόνος ξανά κι εφέτος μοιάζει σαν εισβολή και όχι σαν παρηγορία. Η ελευθερία του, καθώς έρχεται απ’ τα βάθη του Ηράκλειτου με το «τα πάντα ρει» έχει καταλυθεί. Γίνεται δέσμιος ενός παγκόσμιου κανόνα που πελεκάει το παρόν και το αύριο στην κλίνη του Προκρούστη. Στη νέα ηθική του «χρόνου φείδου» τα πακέτα των ωρών ξοδεύονται σε ημέρες ταχείας κυκλοφορίας και σχέσεις ηλεκτρονικές.
Αγέρας σαρώνει κορμιά κι αισθήματα. Ευχές κρέμονται κουρελιασμένες μπροστά σε μάτια έκπληκτα και χέρια που ικετεύουν.
Απομένει, να δώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες απαντήσεις για τον ηττημένο χρόνο που έφυγε, για τον πλειστηριασμό των ανθρώπων, για το απαρηγόρητο, που δεν θα ξοφλήσουνε ποτέ οι τύψεις μας.
Είναι πολλές οι μέρες για να σκεφθούμε. Να πονέσουμε, να ντραπούμε γιατί ακόμα μια φορά δεν διασώσαμε το πρόσωπο της αγάπης.
Καλή Χρονιά.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
