Ξένες ταινίες που προβλήθηκαν στις ελληνικές αίθουσες (με αξιολογική σειρά):
– Τόνι Έρντμαν (Toni Erdmann, 2016, Γερμανία/Αυστρία/Ρουμανία, σκην.: Μάρεν Άντε). Βαθιά πολιτική ταινία με τον τρόπο του 21ου αιώνα: μεταμφίεση και περφόρμανς θέτουν επί τάπητος τις αντοχές του πολιτισμικού υπόβαθρου, του πολιτικού μορφώματος και της οικονομικής ολιγαρχίας, όπως πατέρας και κόρη καλούνται να τις διαχειριστούνε στην καρδιά της Ευρώπης, τη γερμανική ταυτότητα.
– Εκείνη (Elle, 2016, Γαλλία/Γερμανία/ Βέλγιο, σκην.: Πωλ Βερχόφεν). Ηδονισμός και θρίλερ, κοινωνικός σχολιασμός και μελόδραμα. Ισόποσες δόσεις που δίνονται μέσα από την εμβληματική φιγούρα της Ιζαμπέλ Υπέρ. Αναμφίβολα το ενοποιοτικό στοιχείο για όλα είναι το βιντεοπαιχνίδι, θεματικό στοιχείο της ταινίας, που ορίζει τη διασάλευση των ορίων της πραγματικότητας και της υποκειμενικότητας.
– Το μέλλον (L’ avenir, 2016, Γαλλία/Γερμανία, σκην.: Μία Χάνσεν-Λόβε). Και άλλη ταινία με πρωταγωνίστρια την Υπέρ. Καθηγήτρια φιλοσοφίας βλέπει τον κόσμο να αλλάζει μπροστά της: κοινωνία που βράζει, σύζυγος που την απατά, εκδοτικό εγχείρημα που δεν τελεσφορεί. Το μέλλον σαν να να μην βασίζεται στην πίστη της προόδου και της συνεχούς αλλαγής επί τα βελτίω.
– Η ολοκαίνουργια… καινή διαθήκη (Le tout nouveau testament, 2015, Βέλγιο/Γαλλία/Λουξεμβούργο, σκην.: Ζακό Βαν Ντορμέλ) Η ίδια ανάγκη θέασης του μέλλοντος στην ταινία αυτή ενδύεται το σαρκασμό, το μαύρο χιούμορ και τον κυνισμό. Ο Θεός κατοικεί στις Βρυξέλλες και οι Απόστολοί του με μια εμμονή με την σεξουαλικότητα περισσότερο αναζητούν το νέο συμβόλαιο, τη νέα συνθήκη που θα εγγράψει την ατομική ταυτότητα.
– Το Μάθημα (Urok, 2014, Βουλγαρία/Ελλάδα, σκην.: Κριστίνα Γκρόζεβα, Πέταρ Βαλτσάνοφ). Και άλλη ταινία με διδακτικό περιεχόμενο: Δασκάλα περνά από τη θεωρία προς τους μαθητές στην πράξη της αυτεπίγνωσης. Οι άγνωστοι γείτονες μας Βούλγαροι μάς συστήνονται με τοπία γνώριμα και συμπεριφορές οικείες.
Ελληνική ταινία:
– Suntan (2016, Ελλάδα- Γερμανία, σκην.: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος). Από την πυρακτωμένη λόγω ζέστης και αυγουστιάτικης κάψας Αθήνα στο Wasted Youth (2011), στο οποίο κυριαρχούσε ο προβληματισμός για την αρρώστια της ελληνικής δημοκρατίας, ο σκηνοθέτης περνά στο Suntan, στο οποίο διατηρεί την θεματική της κάψας και κυρίως της πυράκτωσης του σώματος και της ψυχής, αυτή τη φορά όχι στους εφήβους, αλλά στον ανθό της ελληνικής κοινωνίας, τους γιατρούς. Η πυράκτωση διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία.
Ταινίες παράλληλου κυκλώματος (διαδίκτυο, φεστιβάλ, dvd):
– Η επιστροφή (The Revenant, 2015, ΗΠΑ/Χονγκ-Κόνγκ/Ταϊβάν, σκην.: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου). Σκηνοθετικό επίτευγμα τόσο ως προς το συντονισμό μέσα από το μονοπλάνο, όσο και ως προς τη ρεαλιστική απεικόνιση της εποχής.
– Julieta (2016, Ισπανία, σκην.: Πέδρο Αλμοδοβάρ). Γυναικεία ταυτότητα μέσα από τη διαπραγμάτευση των τραυμάτων στο δίπολο μητέρα-κόρη. Με περισσή φροντίδα από τη μουσική ως τη σκηνογραφία, η επανάληψη της μαεστρίας ενός σκηνοθέτη δεν είναι πάντοτε αυτονόητη.
– Η αποφοίτηση (Bacalaureat, 2016, Ρουμανία/ Γαλλία/Βέλγιο, σκην.: Κριστιάν Μουντζίου). Η περιφέρεια της Ευρώπης στέλνει τους απόφοιτούς της στο κέντρο για να συνεχίσουν να ζουν το όραμα της Ευρώπης. Η λιτότητα της αφήγησης και η σπαρακτικότητα των συναισθήματων δημιουργούν ένα πολιτικό προβληματισμό, που προσεγγίζει το αντίστοιχο της ταινίας Τόνι Έρντμαν.
– H κόκκινη χελώνα (La tortue rouge, 2016, Γαλλία/Βέλγιο/Ιαπωνία, σκην.: Μίκαελ Ντούντοκ ντε Βιτ).
– Γράμμα από το Παρελθόν (Remember, 2015, Καναδάς/Νότια Αφρική/Γερμανία/Μεξικό, σκην.: Ατόμ Εγκογιάν).
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
