BWV 1065
ή, Σκηνοθετικές οδηγίες για αιφνίδιο έρωτα
Κοιτώ τον δρόμο• τον ντύνει αιθάλη.
Εκείνη μες στα χνώτα της σε πρόχειρο
Παλτό τυλιγμένη, πηγαίνει με ένα
Σκυλί κατάμαυρο που όπως πάντα, κάτι
Που εμπνέει αγριότητα, υποστηρίζει
Όσο τίποτε άλλο, την κομψότητα.
Είναι, ας είναι, Κυριακή. Ασφυκτικά
Γεμάτη από χειμώνα, που
Ξεχειλίζει θαμπωμένο ασήμι κι ανάβει
Πρωινό συνετής ευθυμίας.
Φεγγοβολούν λίγες σταγόνες κλειδοκύμβαλου–
Μία ολόκληρη εποχή αποπειράται τον Vivaldi.
Ξαφνιάζεται. Γυρνά: γεμάτη πρόσφατο ύπνο.
Κρύβομαι πίσω απ’ την κουρτίνα. Συνεχίζει.
Σβήνω τη μουσική και σημειώνω:
«Όμορφο δέρμα και πλασμένο με ομίχλη».
Ένα απόμακρο απ’ το ναό «Υπέρ
Της Ειρήνης του σύμπαντος κόσμου»
Πικραίνει το ανέμελο φως που απλώνει
[Από τη Γεωμετρία της Νήψης, Φρέαρ, Αθήνα 2015.]
