Ξαπλωμένος στο γρασίδι
κάτω από τα πλατάνια
διαλογίζομαι
τεμπελιάζω
εκδικούμαι έτσι
το χρόνο που εργάστηκα
σκέφτομαι τα κορμιά
που κάποτε μ’ αγκάλιασαν
μα τώρα είναι ξένα
και κλαίω
χάνω την αίσθηση του χρόνου
το εσωτερικό μου ρολόγι
ξάφνου με ξυπνάει
βράδιασε
είναι η ώρα
να πάω στη γειτονιά της
τηρώντας
όλους τους κανόνες της μυστικότητας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Mathieu Testa.]
