1.
Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει
2.
Είχα πάντα έτοιμο
ένα μικρό μπουκάλι που θα ’ριχνα στη θάλασσα.
Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα
μεσημβρινός – αλλάζει κάθε νύχτα
στίγμα – οι χειροπέδες μου.
Δεν τό ’ριξα ποτέ.
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.
Όσο υπάρχεις
ταξιδεύω.
3.
Θα σε βρω.
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα.
[…]
[Το 1945 ο Άρης Αλεξάνδρου επιστρέφει από το στρατόπεδο Ελ Ντάμπα της Β. Αφρικής και την επόμενη χρονιά τυπώνει το βιβλίο Ακόμα τούτ’ η άνοιξη. Το 1951 επιστρέφει μετά από τρία χρόνια εξορίας και την επόμενη χρονιά εκδίδει την Άγονο γραμμή (1952), απ’ όπου και το ποίημα, και λίγο μετά συλλαμβάνεται ως ανυπότακτος και καταδικάζεται σε δεκαετή φυλάκιση. Θα εκτίσει τα 2/3 της ποινής και θα αποφυλακιστεί το 1958. Το 1959 θα εκδώσει την τρίτη του ποιητική συλλογή Ευθύτης οδών. Η ποίησή του σημαδεύεται από τις εξορίες αλλά και την κομματική απομόνωση που του επιφυλάσσουν οι σύντροφοί του.]
