Μετάφραση:Κώστας Λιννός
ΓΙΑ ΤΗ ΤΖΕΣΣΙΚΑ, ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ
(FOR JESSICA, MY DAUGHTER)
Απόψε περπάτησα,
Χαμένος στη δική μου περισυλλογή,
Και φοβήθηκα,
Όχι τον λαβύρινθο
Που έχω φτιάξει από αγάπη κι απ’ τον εαυτό μου,
Αλλά το σκοτάδι και την απεραντοσύνη.
Περπάτησα, ακούγοντας τον άνεμο στα δέντρα,
Νιώθοντας το κρύο στο δέρμα μου,
Αλλ’ αυτό στο οποίο προσηλωνόμουν περισσότερο
Ήταν τ’ αστέρια που έλαμπαν
Στο πελώριο τόξο τ’ ουρανού.
Τζέσσικα, είναι πολύ πιο εύκολο
Να συλλογιζόμαστε τις ζωές μας,
Καθώς κινούμαστε κάτω απ’ τη σύντομη λαμπρότητα
Των φύλλων, αγαπώντας ό,τι έχουμε,
Από το να σκεφτόμαστε το πως είναι
Τόσο μικρά πλάσματα όπως εμείς
Να ταξιδεύουμε στο σκοτάδι
Χωρίς κανένα ορατό δρόμο
Ή ένα τέρμα να φαίνεται.
Ωστόσο υπήρξαν στιγμές θυμάμαι
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
Όταν τα κόκαλα του κορμιού γίνονταν φωτεινά
Κι η πληγή του κρανίου άνοιγε
Για να λάβει τις κρύες ακτίνες του κόσμου,
Κι ήταν, για μια στιγμή,
Αυτές οι ίδιες ο κόσμος.
Υπήρξαν στιγμές που μπορούσα να πιστέψω
Ότι ήμασταν τα παιδιά των άστρων
Κι οι λέξεις μας ήταν φτιαγμένες απ’ την ίδια σκόνη
Που φλέγεται στο διάστημα,
Στιγμές που μπορούσα να αισθανθώ
Στην ελαφράδα της ανάσας
Το βάρος μιας ολάκερης μέρας
Να έρχεται ν’ αναπαυθεί.
Αλλ’ απόψε
Είναι διαφορετικά.
Φοβισμένος απ’ το σκοτάδι,
Στο οποίο παρασυρόμαστε ή χανόμαστε απόλυτα,
Φαντάζομαι ένα φως
Που δεν θα μας άφηνε να περιπλανηθούμε χώρια
Πολύ μακριά,
Ένα μυστικό φεγγάρι ή έναν καθρέφτη,
Ένα φύλλο χαρτιού,
Κάτι που θα μπορούσες να βαστάξεις
Στο σκοτάδι
Όταν εγώ πια θα είμαι μακριά.
