Και κάθε τόσο πιάνω τη βασιλόφλεβα του λαιμού
και σιγουρεύομαι πως το παιδί που ήμουν,
γυρίζει τρέχοντας σπίτι του,
κουβαλώντας, μαζί με τα παιχνίδια του και τις
λέξεις που υπόσχεται η νύχτα.
Ανάμεσα σε δυο αναπνοές κι ένα όνειρο
πάει χαράμι ο καιρός.
Ό,τι πέφτει στο μερτικό σου
ξέρει στο τέλος να εκδικείται με σοφία.
Ξανάρχεται ο ήλιος, κομίζει τα ένδοξα τρόπαια,
και μόνον τα πουλιά τον βλέπουν
να φεύγει σοβαρός.
Κι οι κήποι που από παιδιά μας έκρυψαν
μοιάζουν κι αυτοί απροσδόκητα σοβαροί,
όπως όλοι εμείς στις παιδικές φωτογραφίες.
[Από τη συλλογή Η σαρκοφάγος του ήλιου, εκδ. Γαβριηλίδη, που μόλις κυκλοφόρησε. ]
