Γιατί δεν φεύγει;
Τον καίω.
Του φοράω μάσκα.
Τον μεταμορφώνω σε σελιδοδείχτη.
Το παλαμάρι του εκεί.
Από λιμάνι σε δάχτυλο (κάτω
απ’ το νύχι),
από λαρύγγι σε μάτι,
από σιεολογόνους σε λίμνη.
Φτάνει στο κεφάλι
κορδομενοστεκούμενος.
Δίχως ντροπή,
οικειοποιείται καταλύματα
αστέγων.
Θέλω να σ’ ακουμπήσω,
χωρίς να βάλει αυτός
θερμοστοιχεία.
Να σε κοιτάξω,
χωρίς να καταγράφει
απ’ τη χακαρισμένη μου ίριδα.
Να σε μυρίσω.
Ξεχωρίζοντας το τσιγάρο, το σαπούνι
και τη διχρονίλα.
Χωρίς απορροφητήρα.
Να δακρύσω.
Δίχως να ρουφάει,
με το καλαμάκι του.
Να σε βρέξω,
όσο θέλω,
μέχρι τα ρούχα,
τα μαλλιά σου,
να στάζουνε στο πάτωμα.
*****
Η σταφυλή μου,
κατρακυλά στο φάρυγγα
δίκην κόμπου πέτρας.
Τα μηνίγγια μου
φωτορυθμικό
εξωκάρδιων κτύπων.
Γύρω,
λευκοπράσινος θάνατος.
C- pap διασωλήνωση.
Αέρας μού μπαίνει από παντού.
Πονούν στις βάσεις τους τα δόντια.
Ο μεγάλος βιαστής απών.
[Πρώτη εμφάνιση στα Γράμματα. Φωτογραφία: Γιάννης Β. Κωβαίος.]
