Η παρουσία του ανθρώπου
είναι ακατάληκτη.
Έχει το δέρμα
σύνορο
και τις τελείες
μόνιμη
αδήριτη ανάγκη.
Αν τον αγγίξεις
‒όπου και αν τον αγγίξεις‒
θα καείς
από πυρά ρήματα
κολοβωμένα•
από το ανείπωτο
που ακολουθεί
εφιαλτικά
τις παύσεις του.
Η καρδιά σου θα γονατίσει
άναυδη
μέσα στον παραλογισμό
της ενθύμησής του.
Τι στα αλήθεια
θέλει να πει
ο συνάνθρωπος
ο αδελφός σου;
Η παρεξήγηση
ήταν πάντοτε
ο ευχερέστερος τρόπος
να τον εξηγήσεις.
Το φίλτρο
του μίσους
προσφορότερο
και ασφαλέστερο
για να τον αντιμετωπίσεις.
Με αμαρτίες
λάθη
διαγραφές
φόνους εξακολουθητικούς
‒τι διασκέδαση, τι τέχνη!‒
έχεις συνηθίσει να διαχειρίζεσαι
το μαρτύριο της παρουσίας του.
Αν και η αγάπη
‒η μόνη ταιριαστή
σ’ αυτόν συνοδεία‒
εκείνη η αγάπη η θεϊκή
που «πάντα στέγει
πάντα πιστεύει
πάντα ελπίζει
πάντα υπομένει »
εκείνη η αγάπη
η πλατιά
η ατελεύτητη
η άπειρα συγχωρητική
μοιάζει δυστυχώς
ανεπίτρεπτη
και ασυγχώρητη
για την κοινότητά του.
Ενθάδε κείται
ο άνθρωπος
λοιπόν
αβοήθητος
‒ως είθισται–
και μισημένος
από τους ανθρώπους.
[Πρώτη δημοσίευση. Το έργο είναι του Γιώργου Λάππα.]
