Κάθομαι κάθε βράδυ στο σαλόνι
Ακίνητη
Ένα μικρό μπιμπελό στο ευρύχωρο σαλόνι
Τελώ εν αναμονή
Η τηλεόραση μοιράζει αποσπάσματα ζωής
Μερίδες για τους άστεγους των ρόλων
Προσμένω υπομονετικά τη σειρά μου
βάφοντας κάθε φορά με άλλο χρώμα
τα νύχια των χεριών
Μου άρεσαν πάντα οι ανώδυνες αλλαγές
Οι άλλες αγνοούσανε την ύπαρξή μου
Πίνω φρέσκους χυμούς
Γυμνάζομαι καθημερινά
Ζω ελάχιστα έως καθόλου
Έχω κόψει
ποτό και τσιγάρο
Ίσως κάποτε
έρθει η στιγμή
να υποδυθώ την Ελένη στην Τροία
Να μην είμαι μόνο μέχρι τότε σαν γριά
Άραγε πόσα χρειάζεται κανείς
Για μια καλή πλαστική
Και πόσο επηρεάζει
η ηλικία το αποτέλεσμα
Είπα πως δε βλαστημώ
Που με γεννήσανε γυναίκα
Στην κουζίνα ο Μενέλαος τρώει βιαστικά
Αφήνει τα άπλυτα όπως πάντα στο τραπέζι
Δεν σηκώνομαι
Δεν συμμαζεύω
Τελώ εν αναμονή και εν συγχύσει
Ένα μικρό μπιμπελό στο στενάχωρο σαλόνι
Είναι η στιγμή που ο Πάρης ερωτεύεται
μία μικρή ξανθιά πρωταγωνίστρια
Κι ο πόλεμος μαίνεται μες στο κεφάλι μου
Με όλους τους Τρώες να σκοτώνουνε τον Πάρη
[Πρώτη δημοσίευση. Έργο της Andrea Kowch.]
