Μετάφραση: Αντώνης Η. Σακελλαρίου
ΑΠ’ ΤΟ ΒΡΑΧΟ ΤΟΥ ΜΠΕΡΓΚΑΜΟ ΨΗΛΑ
Άκουσες τη φωνή του κόκορα στον αέρα
πίσω απ’ τα τείχη, πίσω απ’ τους πύργους
κατάψυχρη μ’ ένα φως που αγνοούσες,
κραυγή κεραυνοβόλα της ζωής, και το μουρμουρητό
των φωνών μέσ’ στα κελιά, και την κλήση
του πτηνού της σκοπιάς πριν χαράξει.
Και δεν είπες τίποτε για σένα:
ήσουν πια στων μικρών των ακτίνων τον κύκλο:
και σιωπούσαν η αντιλόπη κι ο ερωδιός,
χαμένοι στον καπνό, τον κακόφημο και πνιγηρό,
φυλαχτά ενός κόσμου που μόλις γεννιόταν.
Και περνούσε η σελήνη του Φλεβάρη
απλωτή πα στη γη, αλλά για σένα μορφή
μόνο στη μνήμη, φωτεινή στη σιωπή της.
Ώς κι εσύ στα κυπαρίσσια του Βράχου ανάμεσα
χωρίς ήχο τώρα βαδίζεις: κι εδώ η οργή
ηρεμεί στο χορτάρι των νεκρών παλικαριών,
κι ο απόμακρος οίκτος σχεδόν μοιάζει χαρά.
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης. Φωτογραφία: Alexander Stepanenko.]
