ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
(Ποιητική κριτική)
Μέσα στις παλίμψηστες περγαμηνές μιας ποίησης
Που ξετυλίγεται σε μάκρος
Το νόημα του κόσμου να χωρέσει
Οι εστεμμένοι ποιητές ανεξάντλητοι πολυγράφοι
Γράφουν και γράφουν και γράφουν
Με εκρήξεις και φαντασμαγορίες
Αλλοτριώνουν το χώρο
Πανταχού παρόντες
Ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει τους συγκινεί
Το παλίμψηστο γίνεται ποιητικό συνονθύλευμα
Δεν έχεις παρά να σκαλίσεις λίγο
Κάτω από το ένα στρώμα γραφής το άλλο στρώμα
Ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει γίνεται ποίηση
Πολλές φορές εκλεκτή
Και είναι περίεργο
Μέσα στην αφόρητη ασημαντολογία
Δε δημιουργείται κατ’ ανάγκη παράδοση
Αλλά βρισκομαστε στο ζώδιο ενός κατεστημένου
Που ανατρέπεται σκληρά από εποχή σε εποχή
Είναι πρωτοποριακό στην προβολή του;
Είναι παρελθοντολογία;
Καμιά σημασία φτάνει η στιχοθάλασσα να προχωρεί
Λίγο να κοιτάξεις τις περγαμηνές
Πραγματικές ή συμβολικές
Τα πάντα αλληλοσυγκρουόμενα
Πόσο μάταιος μόχθος
Πόσες ξένες φωνές αισθητικές
Και είναι κρίμα
Γιατί υπάρχει και σώζεται μέσα στην τρικυμία
Η ζεστή φωνή της αληθινής ποίησης
[Από τη συλλογή Ars Poetica, την αφιερωμένη «στη σκιά του Γ. Θέμελη που με την εκλογή του με παρακίνησε να δοκιμάσω κ’ εγώ το ίδιο θέμα». Συμπεριλήφθηκε στα Τελευταία ποιήματα (Αθήνα 1977), βιβλίο από χρόνια εξαντλημένο, όπως άλλωστε και όλα τα βιβλία του Μ. Δημάκη. Φωτογραφία: Tina Modotti.]
