ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Θα ’θελα το ποίημα να ήσουν εσύ.
Να εμφανίζεσαι πάντα την πιο κρίσιμη ώρα.
σαν το τελευταίο άστρο μιας πολύ παλιάς νύχτας,
Ή σαν τη μία και μόνη πιθανότητα.
Ο πιο μοιραίος ίσως απ’ τους ανθρώπους.
Όμως εσύ είσαι μονάχα ένα παιδί.
Στο φόντο σου υψώνονται οι γέφυρες και το μέλλον.
Είσαι μια χώρα ανώνυμη.
Μια εντύπωση που χορεύει στις τέσσερις γωνιές αυτού του κόσμου.
Ένας πόνος γλυκός και φυσικός.
Κάτι το μεγαλοπρεπές,
όπως η θάλασσα, τ’ αγάλματα και το καλοκαίρι.
Είσαι από χρώμα και από πυρετό.
[Πρώτη δημοσίευση. Φωτογραφία: Gianni Berengo Gardin.]
