Μόνος, πια, σ’ ένα δρόμο χωρίς εικονίσματα
σέρνοντας σ’ ένα τσουβάλι άνθρακες την αλήθεια
είναι ο ποιητής
Γυρίζει σαν άκαρπη καταιγίδα
μες στα μαύρα χαράματα
ράκος ολόλαμπρο ο στραβοκάνης της μοίρας
και σιγοψιθυρίζει
Είναι ένα πράγμα απλό μα και δύσκολο η υπέρβαση
όμως, τι θεσπέσια
να μας παίρνει πέρα-δώθε ο ίλιγγος
όπως τα φτωχά χαμόκλαδα
ο αέρας
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ
Στην Έλενα για όλα όσα είναι
Ήθελα να ’μενα σ’ ένα δωμάτιο
με θέα το Quartier Latin
ή μπροστά από ένα παράθυρο αγναντεύοντας
να πέρναγα τις ώρες, τον Σηκουάνα
όμως ζω σ’ ένα υπόγειο στην οδό Σαν Μαρτέν 19
όπου ο ήλιος είναι ένας βιαστικός επισκέπτης
όπως ο θυρωρός
που όταν κατεβαίνει απ’ το ισόγειο στο τελευταίο
βλέπεις στο μούτρο του ζωγραφισμένη
την υπεροψία που έχουν οι ζωντανοί για τους νεκρούς
σαν επιτηδευμένη θλίψη μιαν απόσταση ανωτερότητας
βιαστικά να πάρει το νοίκι του μήνα
την αντιμισθία της φυματίωσης
και των ραγάδων της μοναξιάς
ενώ εγώ ψαρεύω στη λίμνη της κουζίνας
απ’ τα σπασμένα υδραυλικά
τον μεγάλο πρίγκιπα καρχαρία
και τους ακολούθους του
[Από τη συλλογή Έλικας φανταστικού ελικοπτέρου, Φαρφουλάς, Αθήνα 2010. Φωτογραφία: Ansel Adams.]
