Τοῦ λέει ὁ πρωτομάστορας «βάστα, παιδί μου, βάστα»
ὅμως ἐκεῖνο λάγγεψε κι ἡ Πλήμυρα τὸ πῆρε
μὲ τὰ χυτά της τὰ μαλλιὰ σὰν τὸ λιωμένο ἀτσάλι.
Κι ἕνα πουλὶ πετάμενο δὲ βρίσκει τὴν καμάρα.
«Ποῦ ’σαι καμάρι τοῦ βουνοῦ, τοῦ Ἄραχθου καμάρι
ποῦ νά ’σαι ποὺ σὲ ζήλεψε τοῦ Ποταμοῦ ἡ κόρη
καὶ πῆρε τὰ λιθάρια σου στὴ λασπουριὰ τοῦ κάμπου…»
4η Φεβρουαρίου τοῦ 2015
[Τό ποίημα ἀφιερώνεται στόν καθηγητή τῆς βυζαντινῆς μουσικολογίας Γρηγόριο Στάθη, τόν μαΐστορα τοῦ δεκαπεντασύλλαβου.]
