ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΩ
Εγώ, για να με κρύβουν της νύχτας τα χρώματα
γρύλλος – κι εσύ
πικρή ορφανή θα κοιμάσαι τ’ ονείρου
ωραίο φαγωμένο κορίτσι.
Γι’ αυτό χρειάζεται να μιλώ
Επειδή φεύγεις σαν μουσική,
Αναπνέοντας βουλιαγμένες εικόνες
και χώμα στη λησμονιά της ροής σου.
Και πενθώ στη ζωή που δεν σ’ ονόμασα
επειδή όπου να ’ναι σκοτεινιάζει
κι οι Μαρίες θα γίνουν σκόνη φεγγαριού.
Επειδή σε λίγο θα κλείσεις τα παράθυρα στην ομορφιά σου
και τα νερά, τα λουλούδια θα φύγουν στη θάλασσα
χνούδι του χρόνου.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ
Η απελπισία της ομορφιάς•
γιασεμί: αεράκι του άσπρου.
Κι εκείνη η γαλάζια λευκότητα τ’ ουρανού
φωτεινότητες της σιωπής που μας κατατρέχουν –
τι τρυφερή η ευφράδεια της ζωής
κραδαίνοντας Πέτρους μέσα στη λύπη.
Με τρομάζει ο πανικός της ψυχής σου•
και τι μακριά
τα λόγια που θα μου ’δινε ο Θεός
να σου μιλήσω.
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ
Δεν πειράζει αν πάντα μεσολάβησε η σιωπή
η πίπτουσα θλίψη.
Υπάρχουν ακόμη οι καθημερινές τρέλες της ζωής
τα θηλυκά μεσημέρια ωραία
τόσες πατρίδες, τόσες πόλεις, τόσες εικόνες
να σ’ έχω πάντα ποίηση
απ’ τα φουστάνια σου κι απ’ το χεράκι σου κρατημένος
προς τα κει που κλαίνε οι λυπημένοι της άνοιξης
και λέει ο Θεός τις μηχανές Του
αέρα-χρόνε, έκανα πάντα της αγάπης.
Ανοίγουν τα χρώματα.
Κάπου μακριά γελάνε βοερά κορίτσια.
Οι επόμενες εποχές
Οι άλλες ημέρες.
ΛΕΥΚΟΤΗΤΑ
Χιόνι του χρόνου!
Για ποιο, Θεέ μου, κείμενό Σου
στίξη τα σώματα;
[Ποιήματα 1965-2004, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2005. Φωτογραφία: Gianni Berengo Gardin.]
