Η Ιστορία χρόνους τώρα ως μη-μάθημα
του έθνους διακονεί το κάθε πάθημα
και αγλαΐζει, νεοελληνικώ τω τρόπω,
φωτίζοντας με φως από το μούχρωμα
τα γεγονότα που σημάδεψαν τον τόπο.
Μα κυνηγώντας τις οξείες και τα πνεύματα,
δεκατετράχρονα βαθμοθηρούνε για τον πόντο·
αποστηθίζοντας κανόνες και συστήματα,
περνούν μανάδες υστερίας απογεύματα–
κι ο Θουκυδίδης; Πάλι εξόριστος στον Πόντο.
Σαν τυμβωρύχοι των νηπίων τα φροντιστήρια
σε μία φάλτσα εκπαίδευση κρατούν το ίσο,
ενώ οι Υπουργοί Παιδείας εν εκστάσει ναρκισσεύονται
πως το ποτάμι δε γυρίζει πλέον πίσω.
2011
[Από τη συλλογή Ορισμένου χρόνου, Ροές, Αθήνα 2014. Φωτογραφία: Olah Laszlo.]
