ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ
Πήρα την περηφάνια και την φόρεσα επί της κεφαλής
Να φαίνεται από μακριά, να τρομάζει
Κι ας μένει αδέξια άγριο
το εντός της κεφαλής ανεξήγητο
μια μέρα θα πάρω τσουγκράνες, σκεπάρνια, τσάπες
και εντός του ανεξερεύνητου της θα ξεριζώσω
όλες τις αχρείαστες μοναδικές ελπίδες
που ερειστικά έκαναν να ξεπροβάλλουν.
Εντός κεφαλής αδούλευτης κατέρριψα
τη λειψή ακατάληπτη λογική μου.
Πήρα την περηφάνια και είπα επί κεφαλής
μα το γινόμενο δεν έδωσε τίποτα.
Μάταια θαρρώ πως απέμεινα
από κεφαλής αμέτοχης πιασμένος
κάποιαν άλλη τύχη να προσμένω.
Επί της κεφαλής πλέον κατάλαβα
πως ότι και να βάλω
ανεκμετάλλευτο θα μείνει
δίχως χρώμα να γεννήσει
μα ας αφήσουμε την ψευδαίσθηση
στους απαίδευτους
που καυχιούνται πως πορεύονται
επικεφαλής
ΑΣΤΑΘΗΣ
Κανείς αδικαιολόγητος εκ των προθέσεων του
ασταθής η φύση μου, κι ας παρέμεινα ενεργός.
Τυχαία προσμονή, επίκτητο όνειρο πορεύεται
μέλλον, παράλληλα κινούμενο
εγένετο χθες δίχως χειραψία.
Θραύσμα προθέσεων ζω απόψε
που πύλη ανδρείας ανοίγει να περάσω.
Επέστρεψα βαστώντας ένα σημάδι θάρρους
κι ας μην το γύρεψε κανείς.
Δίχως απόκριση το ταξίδι του χάους
αντίλαλος βημάτων το τρελαίνει.
Μεγάλες ιδέες απειλούν την ασφάλεια μας
που φοβισμένη στριμώχνεται στη γωνιά του ελάχιστου.
Μια εξέλιξη σε επανάληψη
αναδεύει οσμές στασιμότητας.
Αρνούμαι να παίξω παιχνίδι με κανόνες ασυνεπείς
που συνετοί και μέτριοι κερδίζουν.
Φωταγωγώ το δρόμο που δε βαδίσατε
τον εαυτό που εγκαταλείψατε
τα χρόνια που προδώσατε
και παραμένω ασταθής εντός μίας συνεπέστατα
γηρασκώμενης φύσης σαρκός κι ελπίδας.
ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ ΜΑΘΗΣΕΩΣ
Φαινομενικά υπήρχε η ελπίδα, αφού φορούσε ακόμη τα καλά της ρούχα και περιέφερε το εμφανώς γερασμένο σαρκίο της στους αιώνες που πέρασαν και δεν τη συνάντησαν ποτέ. Μόνο κάποια θρασύτατα παιδιά που αγνοούσαν την ύπαρξη της τόλμησαν να της τραβήξουν το φουστάνι. Κι εκείνη γύρισε και τους έριξε μια αυστηρή ματιά όλο συμπόνια. Χρόνια τώρα, γυρνούσε αναζητώντας τη χαμένη αισιοδοξία της.
