Πόσα χιλιόμετρα κάναμε
πόση βενζίνη ξοδέψαμε
για να καταλάβουμε πως
η θύρα του παραδείσου
βρίσκεται μέσα στο στήθος μας;
Τώρα που η νύχτα πέφτει βαριά
ας μην αναζητήσουμε άλλες διαφυγές
ας κλείσουμε τα παράθυρα
και ας συλλογιστούμε
τους φυλακισμένους
—είμαστε και εμείς φυλακισμένοι
Τώρα που η νύχτα πέφτει βαριά
ας γίνουμε το πρώτο δάκρυ
στα μουσκεμένα μάτια των απελπισμένων
—είμαστε και εμείς απελπισμένοι
Τώρα που η νύχτα πέφτει βαριά
ας γείρουμε να πλαγιάσουμε
—πάντα μοναχικά κανείς πλαγιάζει —
μέσα στις σκοτεινές μας κάμαρες
και ας προσηλωθούμε
στον πόνο των αρρώστων
—είμαστε και εμείς άρρωστοι
Τώρα που η νύχτα πέφτει βαριά
θα μοιάσουμε
με τις ρίζες των δέντρων
που συνομιλούν μεταξύ τους
κάτω από τον ίδιο ουρανό
χωρίς τίποτα πλέον να τις χωρίζει
—γιατί τίποτα πλέον δε μας χωρίζει
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 2014
