Ας είναι.
Εγώ, μονάχα για την κυριακάτικη φορεσιά σου
πίσω απ’ τις κορδέλες νοιάζομαι,
για σένα
που φεύγεις προς τη θάλασσα αδιάφορη,
με γκρεμισμένα αετώματα, ωραία.
Σ’ ακολουθούν βλέπεις,
σπίτια, εποχές, σίδερα
ΕΞΟΧΙΚΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ
Ήταν μια απ’ τις ημερομηνίες στα οπισθόφυλλα των βιβλίων.
Μια οικογενειακή φωτογραφία, νομίζω,
με τρεις γενιές χαμένες για πάντα.
Κάτι μυστικό σε συρτάρια κλεισμένων σπιτιών.
Ήταν ένα πρόσωπο στο μέσον της νύχτας,
κρεμασμένο από σηματοδότες και βλέμματα.
Η μοναξιά είναι η μεγάλη πλειοψηφία της δημοκρατίας μας.
Έλεγε και άλλα τέτοια που σ’ εξαντλούν,
άφηνε απεγνωσμένα σήματα.
Συνήθιζε να ζωγραφίζει σπασμένα εικονοστάσια
σ’ ανύπαρκτους λόφους.
Όπως και να ΄χει η φωτογραφία υπήρξε αληθινά.
Εκείνος τελικά ξεχύνεται στην πόλη,
σε μια ύστατη προσπάθεια.
Μπορεί να σώθηκε.
Να διέγραψε επιτέλους την πορεία που αναλογεί στον καθένα μας.
Και ύστερα,
στο μέσον της πτώσης του, μονάχα στο μέσον.
