Τὸ ξόδι
Μνήμη Ντίτας
Στὸ ξόδι της, τὸ φέρετρο ἦταν κενό, ἡ κρύπτη μετὰ ἄδεια ἔχασκε σὰν φρέαρ ἄνυδρο, ἀποξηραμένο. Ἐσκυψα πάλι νὰ κοιτάξω. Ὅμως ἐκείνη βρισκότανε ἐδῶ, ἀνάμεσά μας, στὴν χορωδία εἶχα διακρίνει τὴν φωνή της ραγισμένη νά ψάλλει: «Δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν». Εἶχα φιλήσει μόνο τὸ εἰκόνισμα. Ἔπειτα γελαστὴ μοίρασε σ’ ὅλους μας τριαντάφυλλα. Τὸ δικό μου, τὸ πέταξα ὅσο μποροῦσα πιὸ ψηλά, μήπως τὴν φτάσω.
Ὕστερα μᾶς τρατάρισε καφὲ μὲ κουλουράκια. Ἔτρεχε πάνω-κάτω στὴν μεγάλη αἴθουσα, παροῦσα σ’ ὅλα ἐκεῖνα τὰ στενόμακρα τραπέζια μὲ φίλους καὶ μὲ συγγενεῖς ποὺ εἶχαν ἔλθει γιὰ τὸ τελευταῖο ἀντίο.
Ἔφυγε ὅταν ἡ ὥρα πῆγε δώδεκα κι οἱ δεῖχτες στὸ ρολόι εἶχαν παράφορα ἀγκαλιαστεῖ. Τότε ἔσμιξε κι ἐκείνη μὲ τὸν, ἀπὸ καιρὸ, ἀποδημήσαντα ἀγαπημένο της.
Δάφνη
[Με αφορμή τον διαγωνισμό μικροδιηγήματος, γνωστοί συγγραφείς μάς στέλνουν και δικά τους κείμενα ζητώντας να μείνουν εκτός συναγωνισμού, προκειμένου να μη στερήσουν τη βράβευση από νεότερους συναδέλφους τους. Τα διηγήματα αυτά δημοσιεύονται για την ώρα με ψευδώνυμο, τα ονόματα των συγγραφέων τους όμως θα αποκαλυφθούν μαζί με τα αποτελέσματα.]
