The Αutumn Leaves and the Falling Tears
Σέ Σένα
Ἡ Ἕλλα ξαφνικά χαμογέλασε. Μετά ἀπό μακρύ καιρό ἀκινησίας, ἐλάχιστων ἄναρθρων ἤχων, μέρες καί νύχτες «ἀπάθειας φυτοῦ», χαμογελοῦσε.
Ἅπλωσε ἀργά τό χέρι μέ τόν ὀρό, ἔσφιξε ἐλαφρά τό μπράτσο τοῦ ἄνδρα. Ἐκεῖνος τινάχτηκε ἀπό τό μισοϋπνι ὅπου εἶχε παραδοθεῖ κατάκοπος.
‒Μέ κατακλύζει ἀκόμα, τοῦ εἶπε, ἀρθρώνοντας καθαρά.
Δάκρυα ξεχείλιζαν ἀπ’ τά βλέφαρά της, σάν ἀπό θαμπό κουβά αἰωρούμενο κάτω ἀπό ἀκίνητο, σκουριασμένο μαγκάνι, πάνω ἀπό ἀσημένιο, ὁλόγιομο…
‒Τό κύμα τῆς θερμῆς φωνῆς παφλάζει στό στέρνο μου. Ἁπλώνεται, ξεσήκωμα ὑπέροχο. Οὔτε δεκαπέντε χρόνων…! Νά ξέρεις, ψυχή μου, πεθαίνω ὑπερπλήρης. Ξ α ν α κ ο ύ γ ε τ α ι! Καί …δέν ἤθελα: ἡ ζωή μας μαζί, δέν ἤθελα νά τελειώσει. Ὅμως ἡ φωνή Του ἀνεβαίνει ἀπ’ τό φρέαρ ὁλοκάθαρη:
«Ἔλα!»
‒Καταλαβαίνεις; Μέ θέλει!
‒Κ ο π έλα μ ο υ, τόνισε μισοκοιμισμένος ὁ ἄνδρας .
Ella Eartha
[Με αφορμή τον διαγωνισμό μικροδιηγήματος, γνωστοί συγγραφείς μάς στέλνουν και δικά τους κείμενα ζητώντας να μείνουν εκτός συναγωνισμού, προκειμένου να μη στερήσουν τη βράβευση από νεότερους συναδέλφους τους. Τα διηγήματα αυτά δημοσιεύονται για την ώρα με ψευδώνυμο, τα ονόματα των συγγραφέων τους όμως θα αποκαλυφθούν μαζί με τα αποτελέσματα. Υπενθυμίζουμε ότι μπορείτε να αποστείλετε τα δικά σας μικροδιηγήματα έως τις 8 Δεκεμβρίου. Ήδη οι συμμετοχές είναι αρκετές!]
[Ἔργο τοῦ Χρήστου Μποκόρου.]
