Το νάμα
Επέστρεψα στο χωριό όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Στέκομαι λίγα μέτρα μακριά από το παλιό πηγάδι του κήπου μας, που είναι τώρα φραγμένο με αγκαθωτά αγριόχορτα. Μια ροδιά, φυτρωμένη στο πέτρινο τοιχίο του πηγαδιού, προσέφερε τους γλυκόπικρους καρπούς της. Πίσω λοιπόν στο γενέθλιο τόπο, αναμετρώντας τη ζωή μου που βυθίζεται ολοένα στο φρέαρ των καθημερινών συμβάσεων. Βυθισμένος μέχρι το λαιμό μες στα στάσιμα και ρυπαρά νερά τους. Χωρίς να μπορώ να αντικρίσω λίγο από το φως των αλλοτινών μου ονείρων. Κι εδώ, ξανά, μπροστά στο πηγάδι των παιδικών χρόνων. Σκύβω ευλαβικά και καθαρίζω με τα χέρια, ματώνοντας, τον αγκάθινο φράχτη που στέκει εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και το δροσερό του νερό. Όταν η είσοδος αποκαλύπτεται, ανεβάζω με το σκουριασμένο μηχανισμό, που λειτουργεί ακόμη, το πολυπόθητο νάμα. Πίνω λαίμαργα, μέχρι να ξεδιψάσω. Οι ρυτίδες μου αίφνης εξαφανίζονται. Έπειτα αφουγκράζομαι το βαθύ φρέαρ και κλαίω… κλαίω καθαρμένος.
Παναγιώτης Στέρεος
[Με αφορμή τον διαγωνισμό μικροδιηγήματος, γνωστοί συγγραφείς μάς στέλνουν και δικά τους κείμενα ζητώντας να μείνουν εκτός συναγωνισμού, προκειμένου να μη στερήσουν τη βράβευση από νεότερους συναδέλφους τους. Τα διηγήματα αυτά δημοσιεύονται για την ώρα με ψευδώνυμο, τα ονόματα των συγγραφέων τους όμως θα αποκαλυφθούν μαζί με τα αποτελέσματα. Υπενθυμίζουμε ότι μπορείτε να αποστείλετε τα δικά σας μικροδιηγήματα έως τις 8 Δεκεμβρίου. Ήδη οι συμμετοχές είναι αρκετές!]
