Κι αὐτὸ τὸ ποίημα
μιὰ τρύπα ἀκόμα.
Ἴσως μιὰ τρύπα στὸ νερὸ
ἴσως κουμπότρυπα
σὲ παλτὸ ρακοσυλλέκτη.
Τρέχα γύρευε τώρα
γιὰ κουμπιά.
Τὸ ἕνα ριγμένο στὸ παγκάρι πονηρὰ
ἀντὶ γιὰ κέρμα
τὸ ἄλλο ἐνθύμημα νεότητος
σὲ γέρικο βελοῦδο
τὸ ἄλλο ἄθυρμα σὲ χέρι παιδικὸ
αὐτό, αὐτὸ τὸ αὐτοσχέδιο κέρμα
θαρρεῖ τὸν κόσμο παίζει
κορώνα-γράμματα.
Σπάρτη, Δεκέμβριος τοῦ 2005
[Άτιτλο, από την ποιητική συλλογή Μαθητεία, “Εὐθύνη, Νέος Ἀστρολάβος, ἀρ. 15, Ἀθήνα, 2013, σ. 58. ]
UNTITLED, p.58: ‘BUTTONS’
translated by: Richard Witt
This poem too
one hole more
maybe a hole made in water
maybe a hole for a button
on a rag-and-bone man’s coat.
You’ll not easily find
buttons these days.
One slyly thrown in the poorbox
in lieu of a coin,
one a memento of younger days
on an elderly velvet,
one a toy in the hand of a child.
This coin, this improvised coin
plays, as it thinks, with the world
at heads or tails.
Sparta, December 2005
