Την αλληλογραφία άσε πάνω στο γραφείο
όπου χλωμιάζουν οι υπάλληλοι τη μέρα.
Το πουκάμισο δώσε στη μοιραία εταίρα
γιατί αν σε δουν συνάδελφοι μπορούν
με χίλιους τρόπους να σε ρίξουν καταγής.
Το ψάθινο καπέλο πέταξε σαν δεις
ένστολους χαφιέδες να μισογελούν.
Το περίστροφο ακούμπα στο κομοδίνο
γιατί δεν ήρθε η ώρα για το νεκροταφείο.
Έχεις ακόμα το φρικτό σημάδι εκείνο
που θρέφει με αίμα το μελανοδοχείο.
Εχείς ακόμα δάκρυα για την μυγδαλιά
που μαράθηκε σε ξένο ανθοδοχείο.
Έχεις ακόμα πυρίμαχο το πνεύμα σου
κι ας στενεύει της νόσου η άλυτη θηλιά.
Όταν πάρεις τη μετάθεση στα χέρια σου
σφίξε πάλι τα δόντια για την εξορία.
Γνωρίζεις πως είναι άλλη η τραγωδία,
πως μονάχος έγραψες τους τίτλους τέλους σου.
Όταν τρέμεις για την επίσκεψη της άνοιας
θυμήσου πως το πέλαγος κρύβει τη λύση.
Όταν βλέπεις στην μαύρη όχθη της αφάνειας
τα τέκνα σου στη βάρκα να σε περιμένουν
σκέψου πως ο κρότος στη Μούσα θα ηχήσει,
πως οι Ουγκώ κι οι Βερλαίν εσένα προσμένουν.
Αν και πνίγεσαι μέρα με τη μέρα στης ζωής το ρέμα
ξέρεις τουλάχιςτον πως η Πρέβεζα σου πλέκει το στέμμα.
Είναι κι αυτή μια στάση.
