Ξύπνησες σε χώρα άγνωστη, ζώο εξωτικό.
Με φίλους υπνωτισμένους και χέρια αποκομμένα.
Μόνο, σε δρόμους της φυγής.
Με ξυπνητήρια χαλασμένα και ήλιους φοβισμένους.
Στις όχθες ποταμών άλλα νερά να λησμονείς.
Σε κήπους ανθισμένους
πασχαλιές και γιασεμιά ν’ αναπολείς.
Και σε κοιτάζουν τώρα με μίξη θαυμασμού,
με απορία, περιέργεια.
Ζώο εξωτικό σε λένε̇
περιφερόμενο στις Βερσαλλίες των ψυχών.
Με φίμωτρο και αλυσίδες διπλά να προσπαθείς.
Να σκέφτεσαι μια ένταξη-πληγή σε κοινωνία ξένων.
Μ’ ένα γιατί ανάποδο και τ’ όνειρο πνιγμένο.
Ζώο εξωτικό, τριγυρνάς στης μοναξιάς τις ζούγκλες
με βρυχηθμούς χωρίς ηχώ, μ’ ακουστικά σπασμένα.
Με μια πατρίδα εναέρια θαμμένη μες στις λάσπες.
Η θύμησή της χαραυγή, η πλεύση της μια δύση,
ένα χαμόγελο θολό, σ’ ορίζοντα του γκρίζου.
Ξύπνησες σε χώρα άγνωστη, ζώο εξωτικό.
Ποιο χέρι τώρα αναζητάς;
Μπήκες κι εσύ στο χορό της ξενιτιάς
και άκουσα πως κόψανε του γυρισμού τα τρένα.
[Πρώτη δημοσίευση. Το έργο είναι του Κώστα Σιαφάκα.]
