ΜΗΝ ΑΔΗΜΟΝΕΙΣ
Μην αδημονείς τις νύχτες
μην απελπίζεσαι
μη ρωτάς τι θα απογίνουμε
ένα
δύο
τρία
τέσσερα
μη μετράς τα χαμένα παιδιά μας
Θα σηκωθούμε μαζί
με τις απολύτως αναγκαίες
επιθυμίες
οι πατέρες μας θα είναι
στον ουρανό
εμείς στη γή
ο ήλιος θα ανατείλει
και πάλι
– θα δεις –
μέχρι τη δύση
του ήλιου
η μέρα θα είναι και πάλι
δική μας
ολόδική μας
κατάδική μας
τα ίδια τζιτζίκια από νωρίς
λαθραία
επίμονα
θα προμηνύουν το κάμα
το μεσημεριανό
οι ίδιες λεμονιές θα
απλώνουν
δήθεν ανύποπτες
πυκνόφυλλα
καταπράσινα
τα κλαδιά τους
Θα σηκωθούμε και πάλι
μαζί
– μην κλαις, μη φοβάσαι! –
Στη λαϊκή οι ίδιοι τελάληδες
θα διαλαλούν τις πραμάτειες τους
μόνο που εμείς θα είμαστε
πτωχοί
πραγματικά πτωχοί
θα είμαστε όμως οι ίδιοι
πάντοτε
θα υπάρχουμε πάντοτε
ο ένας για τον άλλο
ενώ το σήμερα
ίδιο πάντοτε και αυτό
ολόδικό μας
κατάδικό μας
δε θα τελειώνει ποτέ
και θα κλωθογυρίζει
μέρα με τη μέρα
καρτερικά
περιμένοντας
την επιστροφή των παιδιών
των συγγενών
των φίλων
από τη γη
από τον ουρανό
καθώς τα τζιτζίκια
έξω
λαθραία
στις φθισικές αυλές
θα τερετίζουν επίμονα
από νωρίς
οι τελάληδες θα διαλαλούν
τις πραμάτειες τους στη λαϊκή
και οι λεμονιές
οι ίδιες λεμονιές
στην ίδια γειτονιά θα
απλώνουν
δήθεν ανύποπτες
πυκνόφυλλα
καταπράσινα
τα κλαδιά τους
[Ζωγραφική: Quang Ho.]
