ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ ΕΝΩΣΗ
μοίραζε τις κινήσεις της στο χώρο
ήταν ίδια η Μυρτιά
αφού τα χέρια της είχαν αγγίξει κάθε διαβατή επιφάνεια
η πόλη στα χέρια της είχε γίνει ένα παιχνίδι
ενώ το πλήθος είχε χαθεί σε υπάκουους ανθρώπους
που γύριζαν τα μέλη τους
όταν εκείνη κραύγαζε
κι έβγαζε λάμψεις από το λαιμό της
τέντωνε τις χορδές που κρατούσαν το σώμα της
ξετύλιγε το κουβάρι της
μπροστά σε έναν ολόισιο δρόμο
τόσο αβάσταχτο σα φύλλο
ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΥΣ ΠΛΕΓΜΕΝΟΥΣ
Ταξιδεύουμε χτυπώντας το κατάρτι με τα κύματα
ίσως είναι σπαθί με τη λεπίδα του πετσοκόβει τον ουρανό
ίσως συγκρατεί τον ουρανό με χέρια τόσο μεγάλα σαν τον Κρόνο
ίσως γιατί η φέτα που κόβει από τον ήλιο είναι τόσο πλατιά
όσο το απλωμένο στον ήλιο αμπέλι
που ταξιδεύει στα ερμάρια και στα ντιβάνια με τον άνεμο των βαποριών
ίσως στα είκοσι της χρόνια έμοιαζε με περιδέραιο
που κάλυπτε την παρθενική της γύμνια
δεν ήταν άλλο από το στεφάνι μιας κηδείας
που έπεσε με παφλασμό μαζί με τα συμπράγκαλα του νεκρού
ξεριζωμένα, ίδια με τα αγριόχορτα που σέρνουν τη φωτιά
καρφωμένα στο προαύλιο μιας πόλης
το κλαδί όλος ο φόβος
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΗ
Η νύχτα έγινε ένα με την αύρα της
και άπλωνε στον ουρανό τις δρασκελιές της
καθώς καβαλούσε στα άστρα
την κοίταζαν μέσα από τηλεσκόπιο
Κλεισμένη στις γωνίες που της άφηναν
τα φώτα της Λαμπρής
ήταν ποταμός τόσο λεπτός
που ανέβλυζε από βρύση
Κι εκείνη στα είκοσι της χρόνια
μέτραγε τα άστρα σε πολλαπλάσια τόσο μεγάλα
που τα στοίχιζε σε σειρές λέξεις
ανάμεσα στα οχήματα που έσερναν τη φωτιά
αφήνοντας πίσω τον παλιό κόσμο
που γύριζε σαν τόπι γύρω από τον ήλιο
Στο στόμα της έκρυβε κρίνα
Αυτά που με λύσσα τσαλάκωναν το σκοτάδι
[Από τη συλλογή Πλυντήριο Άστρων, εκδόσεις Λογότεχνον (2013). Ζωγραφική: Amedeo Modigliani.]
