Στο 7ο τεύχος του περιοδικού Φρέαρ δημοσιεύεται συνέντευξη του σημαντικού Γάλλου στοχαστή Ζακ Ρανσιέρ στον Διονύση Σκλήρη. Από αύριο στα βιβλιοπωλεία!
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Πιστεύετε ότι έχει νόημα μια επανενεργοποίηση του ιδεώδους μιας πιο άμεσης δημοκρατίας, όπως ήταν αυτή που υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα, ή πρέπει να αναζητήσουμε άλλες μορφές της;
Τα κρίσιμα ερωτήματα είναι δύο: Το ζήτημα των γενικότερων αρχών και το ζήτημα των κοινωνικών μορφών εντός των οποίων μπορεί να θεμελιωθεί η δημοκρατία. Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα πράγματα που μπορούμε να διατηρήσουμε από την αρχαία δημοκρατία, δηλαδή χοντρικά την ιδέα ότι όσο περισσότερος είναι ο πληθυσμός που συνδέεται στις κρατικές αποφάσεις, τόσο το καλύτερο είναι για την κοινότητα. Με άλλα λόγια, τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού ανθρώπων στις αποφάσεις που αφορούν στην κοινότητα, εντέλει την ιδέα ότι υπάρχει μια ικανότητα που ανήκει σε όλους, και που δεν την κατέχει μία μόνο ειδική τάξη ανθρώπων, είτε επειδή κατέχουν τον πλούτο, είτε επειδή κατέχουν την γνώση. Είναι σημαντικό να διασώσουμε αυτήν την ιδέα. Εντέλει, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να γίνουν. Για παράδειγμα, να περιορίσουμε την επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε περιορισμούς στην πολιτική αντιπροσώπευση, ώστε να είναι όλο και περισσότεροι άνθρωποι που θα συμμετέχουν. Μπορούμε για παράδειγμα να εγκαθιδρύσουμε την κλήρωση. Κυρίως, είναι σημαντικό να διατηρηθούν μορφές οργάνωσης, συζήτησης και κοινωνικής δράσης, που να είναι αυτόνομες σε σχέση με το κράτος. Ασφαλώς, δεν βρισκόμαστε στην αθηναϊκή πόλιν, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση πιο περίπλοκη, αλλά αυτό ακριβώς είναι που θέτει το ερώτημα «ποιος αποφασίζει;».
Τα υπόλοιπα στην έντυπη έκδοση.
