ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ
Δεν έχουν προσδοκίες, δεν ελπίζουν
Αυτά τα δυο δενδρύλλια εκεί έξω.
Χλωρά, ολάνθιστα κι αδιάφορα εξαντλούν
Το ημερονύκτιο του εγκλεισμού μου.
Από ένα τόσο δα παράθυρο, στ’ αλήθεια,
Μετρώ τις δαχτυλιές τους στον αέρα.
Απρόσεχτα, απρόσεχτα νιάτα!
Πώς σύρθηκαν σε τόση δυσπιστία;
Το φανταζόμουν, όταν χτύπαγε τα πλήκτρα
Δίπλα μου η αριθμητική της ησυχίας.
Μα δεν μπορεί, θα επαγρυπνήσουν, έλεγα.
Εκεί που λάμπει ο πολυέλαιος των κλαριών,
Που κουδουνίζει τις φλύαρες στάλες,
Εκεί που αστράφτουν τα σφυρίγματα της μέρας,
Εκεί το άθροισμα της σημασίας βουβαίνει,
Πρέπει να έχουμε τα μάτια δεκατέσσερα!
Καημένα νεαρά δεντράκια…
Μια χούφτα μελανό απόβροχο
Λιβανίζει την αμφιβολία τους,
Θρυμματίζει τη θυμωμένη τους άνοιξη
Ένας σκεπτικισμός γραφείου
Σαν να είναι αυτό το ασφαλές τους πεπρωμένο:
Μια απλοϊκή μεταφορά σχεδιασμένη
Αδέξια στα χαρτιά ενός εγκλείστου
Που θα μπορούσε αυτά τα δυο να τα ‘χει δει…
ΙΣΧΥΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Αχ, και να ‘μουν εκεί κάτω τώρα,
Που μια κηλίδα από κρασί απλώνει
Ο ήλιος πάνω απ’ το παρατημένο σπίτι
Και τα κοκόρια μεθυσμένα τραβούν
Από τις νυχτικιές τα φαντάσματα…
Λες να λιώσουν τα χιονισμένα κουρέλια
Και γυμνές οι νοικοκυρές – τι σκάνδαλο! –
Ν’ αρχίσουν να σκορπίζουν τα σπόρια;
Λες ποντικοί με ξαφνιασμένα μουσούδια
Να σπρώξουν έξω απ’ τα χαλάσματα εν’ αυγό;
Λες η ώρα η τρίτη η μεσημεριάτικη
Να κράξει φτεροκοπώντας το νέο
Και βγαίνοντας απ’ τη φωλιά ο νεωκόρος
Ν’ αδειάσει στα νερά το θυμιατό,
Λίγο προτού καταδεχτεί ο θεός
Να εμφανιστεί ως σαρκικό λουλούδι;
Α, μπα… Αγροτική καταδίωξη
Θλιμμένου μικροαστού απ’ τον έκτο.
Τρέμει το γείτονα, τον κυβερνήτη, τη σκόνη,
Τα πουλιά αυτής της άδεντρης πόλης,
Που συνθλίβονται ζαλισμένα στα τζάμια του,
Κάθε φορά που σκέφτεται ένα θαύμα…
[Πρώτη δημοσίευση.]
