ΔΑΝΤΗΣ, Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ
Στο μπαρ των Πειρατών
άφησε ο σκύλος μου την τελευταία του πνοή
καθώς ο ήλιος ακρωτηριαζόταν
πάνω απ’ την Ύδρα.
Πεφωτισμένοι δήμαρχοι και ποιητές
άφησαν το λουλούδι τους στο άψυχο. Εγώ
ήπια δυο Talisker στη μνήμη του,
ύστερα νύχτωσε.
Στο δρόμο
του γυρισμού
έτρεχε πίσω μου μυρίζοντας γωνιές
και υποσχόταν κλαίγοντας
πως δεν θα ξανακάνει το νεκρό.
ΧΙΟΝΙ ΜΕ ΛΑΣΠΗ
Χιόνι με λάσπη
είναι η πιο παλιά μου ανάμνηση από σένα.
Στους χωματένιους δρόμους του Tervuren σκοτεινιάζει,
το κρύο που έρχεται από τους μουχλιασμένους κήπους
παγώνει
το γράμμα της μητέρας
το ραγισμένο γυαλί δεν συγκρατεί
εκείνες τις αχνές εικόνες
που φτιάξαν οι αναπνοές.
Οι περισσότερες
ελπίδες φωλιάζουν στη βιασύνη
να επιστρέψω σπίτι
με το τσιγάρο στα χείλη
το λευκό χαρτί στο τραπέζι
το μολύβι του σύμπαντος
μετέωρο πάνω του
έτοιμο να σχεδιάσει
το φύλλωμα του θρυμματισμένου χρόνου
αν και γνωρίζω πως κανείς
δεν πρόκειται πραγματικά να επιστρέψει.
[Από Το αεικίνητο βάθος πεδίου, Ύψιλον, Αθήνα 2013. Φωτογραφία: Béla Tarr.]
