Όλοι παρόντες.
Σ’ έδαφος ουδέτερο.
Εφ’ όπλου λόγχη.
Παντού πολύχρωμες στολές
φτιαγμένες από μάρμαρο
σκληρό για τους γνωρίζοντες
τους δεδομένους όρους.
Κάποιος
κρατούσε σημειώσεις στο μυαλό.
Άλλη
κρατούσε αποστάσεις απ’ τα δρώμενα.
Ο τρίτος, αδιάλλακτος
κρατούσε χαρακτήρα.
Η ατζέντα ήτανε σαφής:
Πώς ντύνεις την απόκλιση
χωρίς να πειραχτεί η συμμετρία;
Πέρασαν πρώτα οι ρευστοί, οικειοθελώς.
Χειροκροτούμενοι
με κουμπωμένη αποδοχή παρ’ όλα ταύτα.
Ύστερα οι σχεδόν κανονικοί.
Μιλούσαν για διαδρομές
για όρια, για σεβασμό
για παιδικά βιώματα, για έμφυτες ελλείψεις.
Μα τι σεντόρεια μουσική
δεν άκουγε κανένας.
Σε μια στγμή, τα πάντα ανατράπηκαν.
Ένας, ή μία, ή ένα απ’ την πλατεία
άρχισε να φωνάζει δυνατά:
«Δεν ήρθα να δηλώσω την ταυτότητα
αλλά να δω εάν υπάρχει χώρος
γι΄αυτό που δεν σας μοιάζει».
Εκτεταμένη βουβαμάρα. Ένας βήχας.
Ήταν η ώρα που ο συντονιστής
σηκώθηκε ιδρωμένος, αναφέροντας:
«Aποφασίστηκε. Δεκτός
μόνο αν εξηγηθείς ενώπιον του πλήθους».
Εκείνος, ή εκείνη, ή το άλλο
χαμογέλασε.
Άνοιξε το πουκάμισο
πουθενά το σώμα!
Μονάχα μια επιγραφή
σαν τατουάζ στο άδειο:
«Είμαι ό,τι δεν αντέχετε να πείτε ειλικρινά
ούτε στον εαυτό σας!»
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Danny Fox. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
