Να σ’ το πω εγώ, λοιπόν. Στο τέλος και τα Χαίρε θα μας περιφρονήσουν. Χαίρε της νύχτας ήταν, τη μέρα παιχτήκανε στα ζάρια. Μόνο εκλείψεις τώρα, σμήνη από δαύτες, κι ας δώσαμε τον λόγο μας στο ύψος. Μη γυρίσεις πίσω, σειρά έχει η σιωπή των σειρήνων
Και η μνήμη ένα ζευγάρι μάτια στην άκρα ησυχία
Γυαλίζει, όλο γαλιφιές, τα γυαλικά της, πού και πού κανένα Χελιδόνι, και πώς να το καβαλικέψεις; Το πρωινό της ρίγος, ιδού, και το φεγγάρι και οι πρόγονοι γεμάτοι στίχους. Με ρόδα μ’ ατόφια άβυσσο, άστους να χαμογελούν, το δικό σου πουκάμισο θέλω εγώ, πουκάμισο μελαχροινό, στη νιοστή
Και στα ʼλεγα, χρυσό μου, θ’ ασπρίσω
κι ένας Ιούλης θα δίνει τη ζωή του για μένα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Violet Kashi. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
