Σκέφτομαι
πως κάποιες φορές με αγαπάς∙
όταν τα μάτια χαμηλώνουν
και γίνομαι αόρατη απ’ τον κόσμο
τότε με αγαπάς.
Όταν χάνεις τον δρόμο σου στο πλήθος
κι ο χρόνος είναι ρωγμή που σε ρουφάει
τότε και πάλι μ’ αγαπάς.
Κι εγώ από επιλογή
εξαφανίζομαι
και γίνομαι ρωγμή
και πλήθος
για να μπορείς εσύ να μ’ αγαπήσεις
για ακόμα μία φορά.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Jure Kravanja. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
