Πριν μπω στο θάλαμο,
η νοσοκόμα μου δίνει πάντα
ένα χαμόγελο να φορέσω στο πρόσωπο μου.
Σήμερα τις είχανε τελειώσει.
Κοντοστέκομαι στην ανοιχτή πόρτα,
κρατάω την ανάσα μου,
μέχρι να διαπιστώσω
πως είσαι ακόμη εδώ.
Ένα ανθρώπινο τσόφλι.
Το σώμα σου,
τόπος ξερός και αφιλόξενος.
Η ζωή σου όλη
σφηνωμένη μες στα μάτια.
Σε κοιτάζω τρυφερά,
τα νύχια στα πόδια έχουν μακρύνει,
το δέρμα σου χλωμό.
Μπαμπά, σου ψιθυρίζω,
Ήρθα και σήμερα να σε δω.
Είναι Κυριακή.
Δεν πήγαμε τελικά στη θάλασσα.
Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι της μαμάς
και φάγαμε ψάρια.
Είσαι καλά;
σε ρωτάω κι ας ξέρω,
πως δεν θα μου απαντήσεις.
Κράτα γερά
Θα βγεις από εδώ μέσα.
Κάθε φορά, οι ίδιες υποσχέσεις
δοσμένες με τις ίδιες μάταιες λέξεις.
Η αλήθεια στυφή,
αιωρείται ανάμεσα στις ίδιες πάντα παύσεις.
Σήμερα στέρεψα από άλλες λέξεις.
Μπαμπά, μ’ ακούς;
Δώσε μου το χέρι σου,
να καταλάβω πως μ’ ακούς.
Το σώμα σου
ακίνητος βράχος.
Ψάχνω στην τσέπη για το κινητό,
να σου βάλω να ακούσεις
τα αγαπημένα σου τραγούδια.
Τι γλυκό να σ’ αγαπούν
και να σου το λένε,
σου τραγουδάω παράφωνα.
Τα μάτια σου μέσα στις κόγχες τους,
στριφογυρίζουν.
Με κοιτάζεις.
Σου σφίγγω το χέρι.
Προσεύχομαι.
Στην άκρη των βλεφάρων σου
κρέμονται μερικές σταγόνες.
Δάκρυα.
Σκύβω και τις παίρνω
μέσα μου, με τη γλώσσα.
Τι κι αν μου πικρίζουν,
τις καταπίνω.
Ξέρεις μου είναι δύσκολο,
να σε αποχαιρετήσω.
Από μικρό αγόρι φοβόμουν το αντίο.
Γι’ αυτό μένω,
λίγο ακόμη, κοντά σου.
Στο δωμάτιο πέφτει χιόνι.
Σε σκεπάζω απαλά
με το νοσοκομειακό σεντόνι,
για να μην κρυώνεις,
τώρα που φεύγεις.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Εικαστικό: ©Hilma af Klint. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
