Με τα χέρια στον αυχένα
τις νύχτες
κωπηλατώ
σε ένα ενυδρείο λέξεων.
Πολυσύλλαβες, καταφατικές,
απαγορευμένες,
λέξεις κρόταλα,
κάποιες προσπερνούν με ταχύτητα,
κοιτάζουν ξεδιάντροπα,
άλλες απαντούν άηχα σε μια ομολογία αδιαμφισβήτητη.
Η κίνησή τους
φωτόνια με διαρκή αλλαγή κατεύθυνσης.
Απελπισμένη με μια απόχη
επιχειρώ την χαρά της σύλληψης
Της Μίας
της Αρχής
Δόλωμα για άλλες
Το πρωί συλλέγω σπασμένες φτερούγες
όσων στιγμιαία άγγιξα στο σκοτάδι.
Τσιρότα και άλλα υλικά
αδύναμα να συγκολλήσουν το έγκλημα
να καταφέρουν ένα θαύμα
Τραυματισμένες αιμορραγούν
Κατακλύζουν νευρώνες
ανασηκώνουν το πάτωμα
Τα πόδια μου βυθίζονται στο αίμα τους
που βρίσκει διέξοδο στην υδρορροή
Σε λευκή σελίδα
καθρεφτίζεται το πρόσωπό μου
εφιαλτικά αναποτελεσματικό
κενό λέξεων
για να θρηνήσει το ημιτελές παιχνίδι των παιδιών της Γάζας.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία από το διαδίκτυο. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
