Μνήμη Ἀντώνη Ζέρβα
[Τὸ ποίημα ἀνήκει στὴν ἀνέκδοτη ποιητικὴ συλλογὴ τοῦ Ἀντώνη Ζέρβα Ἡ κομμένη οὐρὰ τῶν Ἀθηνῶν. Ἀποτελεῖ τὸ δεύτερο ποίημα μιᾶς μικρῆς ἑνότητας μὲ τίτλο «ΤΑ ΛΥΡΙΚΑ ΜΙΑΣ ΩΧΡΑΣ ΚΗΛΙΔΑΣ» ποὺ περιλαμβάνει τὸ ἀριθμημένο μὲ «1.-» ποίημα «Λευκὲς στάχτες» καὶ μὲ «2.-» τὸ «Ἀνάμνησις Εὐαγγελισμοῦ 2018». Ὁ ὑποφαινόμενος ἦταν παρὼν στὸ συμβὰν ποὺ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ τοῦ ποιήματος (μπορῶ νὰ διακρίνω τὸν ἑαυτό μου στὸν στίχο «Οἱ φίλοι ἄσκεποι σιωποῦσαν μὰ κοκκινίζαν μέσα τους»), ὁπότε μπορῶ νὰ καταλάβω, καθαρώτερα ἴσως, πῶς ὁ Ἀντώνης κατάφερε μέσῳ τῆς ποιητικῆς ἔμπνευσης νὰ κάνῃ «οἶστρο τῆς ζωῆς τὸν φόβο τοῦ θανάτου». – Χρίστος Δάλκος]
2. – Ἀνάμνησις Εὐαγγελισμοῦ 2018
Τὸ κάλλος διαφέγγει θελητὰ κι ἀθέλητα,
κάνει τὸ μέσα ἔξω, ἐξοῦ καὶ ἐξοχὴ ἢ ἐξοχότης.
Ὅλες ἐπιθυμοῦν νὰ δείξουνε τὰ κάλλη τους
ὅλες, ἔστω καὶ μιὰ κορμοπτυχή, μιὰ νύξη σάρκας.
Μὰ ποιά δὲν θά ᾿θελε νά ᾿ναι σὰν τὴ θεὰ σὲ μάρμαρο ἢ λάδι
στὰ μπράτσα τοῦ θεοῦ τσιτσιδωμένη,
τώρα ποὺ ἡ ντροπὴ τῶν λέξεων ξεντράπηκε
κι ἔμεινε δίχως χρήση τὸ σχετλιαστικὸ «Ἡ τσούλα !»
-«Μὰ τοῦ ἀρέσω», εἶπε ἡ ταβερνιάρισσα καὶ ξέσφιξε
τὴν ἰνδικὴ ἐσάρπα της ἀπ᾿ τοὺς στρογγύλους ὤμους
γιὰ νὰ φανοῦν ἐξίσου ὁλοστρόγγυλα τὰ στήθη
μὲ τὸ χαμόγελο γλυκὺ κι ἀντρόπιαστο, πενήντα παρὰ
κάτι:
– «Μὰ τοῦ ἀρέσω. Πολὺ ἁπλά, τ᾿ ἀρέσω».
Οἱ φίλοι ἄσκεποι σιωποῦσαν μὰ κοκκινίζαν μέσα τους.
Ἀργότερα θὰ μάθαιναν πὼς ἦταν
στὸ τελευταῖο στάδιο καρκίνου, χαμηλά,
ποὺ δὲν ἐπέτρεπε νὰ ξαναβγάλει τὸ βρακί της.
-«Μὰ τοῦ ἀρέσω», εἶχε πεῖ ξετσίπωτα στὸ κρύο,
βέβαιη πὼς δὲν θὰ κοιμότανε ποτὲ σὰν τὴν θεὰ στὴν
ἀγκαλιά του.
Ἔτσι κρυφοθρηνοῦσε μὲ τὸ ξελεύθερο χαμόγελο τῆς
ἰνδικῆς ἐσάρπας,
σὲ μιὰ ταβέρνα πρὸς τὴ μεριὰ τοῦ ἀρχαίου Ἰλισσοῦ
μὲ τὴν ἐπιγραφὴ «Ὁ Φαῖδρος».
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Jamie Wyeth. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
